Τὸν Ἑλληνικὸν Βίον τοῦ ἐν Ἁγίοις τούτου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ Καθηγουμένου χρηματίσαντος τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ καὶ ἐπιλεγομένου τῆς Κλίμακος, συνέγραψεν ὁ Ραϊθωΐτης Μοναχὸς Δανιήλ. Τύποις οὗτος ἐξεδόθη αὐτούσιος ὑπὸ τοῦ Ἀββᾶ Migne ἐν τῇ Ἑλληνικῇ Πατρολογίᾳ (τόμ. 88ος στ. 596-608).
Ἐν τῷ Συναξαριστῇ ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου κατεχωρίσθη μετηγμένος εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν εἰς τὴν λʹ (30ὴν) Μαρτίου, καθ’ ἣν ἐπιτελεῖται ἡ κυρίως μνήμη τῆς ὁσίας αὐτοῦ κοιμήσεως (βλέπε ἐν τόμῳ Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Ἐκεῖσε βλέπε καὶ περὶ τῶν ἀφιερωθέντων εἰς τὸν Ὅσιον Ἐγκωμίων.
Ἔργον τοῦ Ὁσίου τούτου εἶναι ἡ περιώνυμος «Κλῖμαξ», περιέχουσα τοὺς περὶ μοναχικῆς πολιτείας τριάκοντα λόγους του. Αὕτη χαρακτηρίζεται ὡς «τὸ πολυτιμότερον προϊὸν τῆς ἐν τῇ ἐρήμῳ γαλακτοτροφηθείσης ἀρετῆς καὶ μαθήσεως». Ὁ Λεοντουπόλεως Σωφρόνιος («Ἁγιολόγιον» σελ. 234), ὀνομάζει τὴν «Κλίμακα» «Εὐαγγέλιον τῶν Ἀσκητῶν… ἀναγινωσκόμενον κατὰ κόρον ὑπὸ τῶν Μοναχῶν πάσης τῆς Ἀνατολῆς». Τὸ πλῆθος τῶν σῳζομένων ἐν πάσαις ταῖς βιβλιοθήκαις καλλιτεχνικῶν χειρογράφων καὶ αἱ ἀλλεπάλληλοι εἰς τύπον ἐκδόσεις αὐτῆς πάλαι τε καὶ νῦν μαρτυροῦν περὶ τῆς ἀξίας αὐτῆς καὶ τοῦ περὶ ταύτης ἐνδιαφέροντος τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ. Πλειότερα περὶ ταύτης βλέπε ἐν τῇ κυρίως μνήμη τοῦ Ὁσίου Μαρτίου λʹ 30ῇ, ἐν τῇ σχετικῇ ὑποσημειώσει.
Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος ὡρίσθη παρὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὅπως ἐπαναλαμβάνεται αὕτη κατὰ τὴν παροῦσαν Δʹ Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν, πρὸς ἐνίσχυσιν τῶν ἀνυόντων τὸ προκεχωρημένον τοῦτο στάδιον τῆς νηστείας εὐσεβῶν ἀγωνιστῶν. Κατὰ τὴν περίοδον ταύτην σκόπιμον ἐκρίθη, ὅπως ἐνώπιον τῶν πιστῶν προβάλλονται τὰ τηλαυγέστερα φωτεινὰ παραδείγματα τῆς ἡγιασμένης ζωῆς πρὸς ἐνίσχυσιν τούτων εἰς τοὺς κόπους τῆς νηστείας καὶ τῆς τῶν παθῶν ἐκκοπῆς, οὕτως ὥστε δυνηθῶσι νὰ φθάσωσι νικηφόρως εἰς τὸ ποθεινὸν τέρμα τῆς ἀπονομῆς τῶν ἐπάθλων, τὸ Ἅγιον Πάσχα.
Ἐπειδὴ δέ, κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, αἱ δύο πτέρυγες, τὰς ὁποίας ὑπαινίσσεται ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ (Ψαλμ. νδʹ 7) καὶ διὰ τῶν ὁποίων δυνάμεθα νὰ πετασθῶμεν εἰς τὰ ὕψη καὶ νὰ καταπαύσωμεν εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ πίστις καὶ τὰ ἔργα, «ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτὴν» (Ἰακ. βʹ 17), διὰ τοῦτο κατὰ τὴν περίοδον ταύτην τῆς καθάρσεως οἱ Ἅγιοι Πατέρες προβάλλουσιν ὡς φωτεινὰ παραδείγματα κατὰ μὲν τὰς δύο πρώτας Κυριακὰς τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἤτοι τὴν Αʹ καὶ τὴν Βʹ, τοὺς ὑπὲρ τῆς ὀρθῆς Πίστεως ἀγωνισθέντας ζηλωτὰς τῆς εὐσεβείας, κατὰ τὴν Γʹ Κυριακὴν τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐν ᾧ αὐτὸς οὗτος «ὁ τῆς Πίστεως Ἀρχηγὸς καὶ τελειωτὴς Ἰησοῦς» (Ἑβρ. ιβʹ 2) τὸ πανάχραντον καὶ πανακήρατον αὐτοῦ Αἷμα ὑπὲρ τῆς ἡμῶν σωτηρίας ἐξέχεε, κατὰ δὲ τὰς Δʹ καὶ Εʹ Κυριακάς, δύο ἐκ τῶν λαμπροτέρων ἐκπροσώπων τοῦ μοναχικοῦ ἰδεώδους, ἤτοι τῶν ἐν ἔργοις διαλαμψάντων, οἴτινες πράγματι «τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. εʹ 24), τὸν Ὅσιον δηλαδὴ Ἰωάννην τῆς Κλίμακος κατὰ τὴν σήμερον καὶ τὴν Ὁσίαν Μαρίαν τὴν Αἰγυπτίαν κατὰ τὴν προσεχῆ Κυριακήν. Κατὰ τὴν Ϛʹ Κυριακήν, καθ’ ἥν, συμπληρωθείσης ἤδη τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἄρχεται κατ’ οὐσίαν ἡ ἑβδομὰς τοῦ κοσμοσωτηρίου Πάθους, προβάλλεται ἡ ἐν Ἱεροσολύμοις θριαμβευτικὴ τοῦ Κυρίου εἴσοδος, μετὰ τὴν ὁποίαν ἐπηκολούθησαν τὰ Ἅγια Αὐτοῦ Πάθη, ὁ διασυρμός, ἡ Σταύρωσις καὶ ἡ Ταφή, διὰ νὰ φθάσωμεν τέλος κατὰ τὴν Ζʹ Κυριακὴν εἰς τὸ νικηφόρον τέρμα, τὴν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου.
Καὶ προεκρίθη μὲν ἐξ ὅλων τῶν Ὁσίων νὰ ἑορτάζεται ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν σήμερον ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ τῆς Κλίμακος καὶ διὰ τὴν ἁγίαν ζωήν του καὶ διὰ τὸ θεόπνευστον σύγγραμμά του, τὴν ἱερὰν «Κλίμακα», ἥτις ἐκρίθη ὡς τὸ ἀναγκαιότερον ἀνάγνωσμα κατὰ τὴν μεγάλην Τεσσαρακοστήν, διὰ τοὺς θέλοντας νὰ ἀνέλθουν τὴν νοερὰν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, ἡ δὲ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία προεκρίθη διά τε τὸ ἔτι πλέον προκεχωρημένον στάδιον τῆς νηστείας, διότι καὶ ἐκείνη εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον εἰσχωρήσασα τὸν ἀσκητικὸν ὑπεξῆλθε δίαυλον, ἀλλὰ καὶ πολλῷ μᾶλλον ὡς πρότυπον μετανοίας δι’ ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς δείκνυται, ὅτι ἀπὸ τὸν πυθμένα τῆς πτώσεως ἀναλαβοῦσα εἰς τὸ ἀκρότατον σημεῖον τῆς ἀρετῆς ἀνήχθη, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἄκρας ἐγκρατείας καὶ ἀσκήσεως. Τοιουτοτρόπως τὸ ἑνιαῖον τῶν ἑορτῶν τῆς Ἁγίας ταύτης Τεσσαρακοστῆς διακηρύττεται καὶ εἰς σημεῖον Σταυροῦ αὕτη σχηματίζεται, τὸν ὁποῖον ὀφείλομεν νὰ ἄρωμεν ἐπὶ τῶν ὤμων ἡμῶν, ἵνα ἀκολουθήσωμεν τῷ δεσπότῃ Χριστῷ. Καὶ κορμὸς μὲν τοῦ σταυροῦ τούτου εἶναι ἡ τετάρτη τῶν Νηστειῶν ἑβδομάς, καθ’ ἣν τὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἰδιαιτέραν προσκύνησιν ἐπιτελοῦμεν καὶ ἐν τῷ ὁποίῳ κορμῷ τοῦ Σταυροῦ τὸ πανάχραντον τοῦ Δεσπότου κρέμαται Σῶμα, πλάγιαι δὲ πτέρυγες τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, ἐφ’ ὧν αἱ ἅγιαι καὶ ἀμόλυντοι χεῖρες τοῦ Κυρίου ἐκτείνονται εἶναι δεξιόθεν μὲν αἱ Αʹ, Βʹ καὶ Γʹ ἑβδομάδες, ἀριστερόθεν δὲ αἱ Εʹ, Ϛʹ καὶ Ζʹ, ἤτοι ἡ Μεγάλη, καθ’ ἣν καὶ συμπληροῦται τὸ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας μυστήριον.