ΕΚ τούτων αἱ μὲν Ἅγιαι Μυροφόροι Γυναῖκες μάρτυρες εἶναι πρῶται καὶ ἀψευδεῖς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰωσὴφ δὲ καὶ ὁ Νικόδημος εἶναι ὑπηρέται καὶ μάρτυρες τῆς Ταφῆς τοῦ Κυρίου· τὰ ὁποῖα, ἡ Ταφὴ δηλαδὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τὰ κυριώτατα καὶ συνεκτικώτατα δόγματα τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Πίστεως.
Ἐκ τούτων ὁ μὲν Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ἐπῆγεν εἰς τὸν Πιλᾶτον καὶ ζητήσας τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τὸ ἐνεταφίασε, τὸν ἔρριψαν οἱ φονικώτατοι Ἰουδαῖοι ἐντὸς βαθέος λάκκου, ἐκ θείας δὲ δυνάμεως, διὰ χειρὸς θείου Ἀγγέλου, ἐκεῖθεν ἁρπάζεται καὶ εἰς τὴν Ἀριμαθαίαν, τὴν ἰδίαν του πατρίδα διασῴζεται. Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστὰς ἐφάνη εἰς αὐτόν, ὅτε ἀκόμη ἔφερε τὰ δεσμά, πιστοποιῶν οὕτω ἀκόμη περισσότερον τὸ μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως. Ἂν δὲ καὶ πολλὰ ἐδοκίμασεν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἐπειδὴ ἐκήρυττε τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ὅμως αὐτὸς δὲν ὑπέφερε νὰ σιωπᾷ τὸ μυστήριον, ἀλλὰ παρρησίᾳ πρὸς πάντας διηγεῖτο τὰ γενόμενα [1].
Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδημος ἐκηρύχθη ἀποσυνάγωγος, διότι δὲν ἠθέλησε νὰ συμφωνῇ μὲ τοὺς ἄλλους Ἰουδαίους. Λέγεται δὲ περὶ τούτου ὅτι πρῶτος αὐτὸς διεσάφησε λεπτομερῶς δι’ ἰδίου του συγγράμματος τὰ τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως, καθότι ἦτο εἷς τῆς συναγωγῆς καὶ ἐγνώριζεν ἀκριβέστερον τὰς βουλὰς καὶ τοὺς λόγους τῶν Ἰουδαίων καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ἅπαντα τὰ γενόμενα [2]. Διὰ ταύτην λοιπὸν τὴν αἰτίαν, διότι ἀμφότεροι οὗτοι αὐτόπται μάρτυρες τῆς Ταφῆς τοῦ Κυρίου ἐστάθησαν, ὡς εἴπομεν, ἐτάχθησαν ἵνα ὁμοῦ μετὰ τῶν Ἁγίων Μυροφόρων τῶν τὴν Ἀνάστασιν θεασαμένων ἑορτάζονται ὡς ἀψευδεῖς δηλονότι μάρτυρες τῆς τοῦ Κυρίου Ταφῆς καὶ Ἀναστάσεως.
Αἱ Γυναῖκες λοιπὸν αὗται πρῶται τὴν Ἀνάστασιν, ὡς εἴπομεν, εἶδον, καὶ αὐταὶ ἔφεραν καὶ εἰς τοὺς Μαθητὰς τὰ χαροποιὰ ταῦτα μηνύματα. Διότι οὕτω καὶ ἔπρεπε· τὸ γένος ὅπερ πρῶτον ἥμαρτε καὶ τὴν ἀρὰν ἐκληρονόμησεν, αὐτὸ τοῦτο πρῶτον καὶ τὴν Ἀνάστασιν νὰ ἴδῃ καὶ τὴν χαρὰν νὰ ἀκούσῃ, καθόσον αὐτὸ πρῶτον ἤκουσε καὶ τὸ «ἐν λύπαις τέξει τέκνα». Μυροφόροι δὲ ὠνομάσθησαν, ἐπειδὴ ὁ μὲν Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος ἐπειγόμενοι νὰ μὴ τοὺς φθάσῃ ἡ νὺξ τοῦ Σαββάτου, μόνον μὲ ἁλόην καὶ σμύρναν ἤλειψαν τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ τυλίξαντες αὐτὸ μὲ τὴν σινδόνα, τὸ ἐνεταφίασαν, αὗται δὲ αἱ Γυναῖκες, ἐπειδὴ πολλὴν ἀγάπην εἶχον εἰς Αὐτὸν ὡς θεῖον Διδάσκαλον, διὰ τοῦτο τὴν Παρασκευὴν ἠγόρασαν μύρα πολύτιμα καὶ τὸ μὲν Σάββατον ἡσύχασαν διὰ τὴν ἐντολήν· ἔπειτα ἐπῆγαν διὰ νυκτὸς νὰ ἀλείψωσι τὸ Σῶμα Αὐτοῦ. Ἐπῆγαν δὲ εἰς καιρὸν ὄρθρου, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι ἀπ’ αὐτῆς τῆς ὥρας καὶ ὕστερον ἐπέτρεπεν ὁ Νόμος νὰ καταπιάνωνται μὲ ἐργασίας.