ΜΑΡΚΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ὡς καὶ οἱ λοιποὶ σὺν αὐτῷ ἀθλήσαντες Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἡγεμονεύοντος τοῦ Μάγνου ἐν τῇ πόλει Πισιδίας, ἐν ἔτει σϟ’ (290). Ὁ δὲ μακάριος οὗτος ἦτο ποιμὴν προβάτων, ἔχων τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του λευκάς, δασείας καὶ φθανούσας ἕως εἰς τὰς πτέρνας τῶν ποδῶν του. Ἐπειδὴ δὲ ἐφανερώθη ὅτι εἶναι Χριστιανός, διὰ τοῦτο παρευθὺς ἐκρεμάσθη ὑψηλὰ καὶ ἐξεσχίσθη. Ἔπειτα ἐπέμφθη εἰς τὴν Κλαυδιούπολιν. Ἐκεῖ δὲ ἐκλήθησαν τρεῖς χαλκεῖς διὰ νὰ κατασκευάσωσι δεσμὰ σιδηρᾶ, ἵνα δι’ αὐτῶν δεσμευθῇ ὁ Ἅγιος. Ἦλθον λοιπὸν τρεῖς ἀδελφοί, Ἀλέξανδρος, Ἀλφειὸς καὶ Ζώσιμος, οἵτινες κατῴκουν εἰς χωρίον ὀνομαζόμενον Κατάλυτον, καὶ ἦσαν τεχνῖται ἐπὶ τῆς ἐργασίας τοῦ σιδήρου, ἤτοι σιδηρουργοί. Καθὼς ὅμως οὗτοι ἤρχισαν κτυπῶντες μὲ τὴν σφῦραν τὸν σίδηρον, οὗτος ἔτρεχεν ὡς ὕδωρ, καὶ αἱ χεῖρες αὐτῶν αἱμωδίαζον καὶ παρελύοντο. Ὅθεν ἐξεπλάγησαν διὰ τὸ θαυμάσιον αὐτό.
Εἶτα ἤκουσαν φωνήν, ἡ ὁποία παρεκίνει αὐτοὺς νὰ μαρτυρήσωσιν ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον Μάρκον· διὸ καὶ δὲν ἠμέλησαν οί εὐλογημενοι, ἀλλὰ παρευθὺς ὡμολόγησαν ἑαυτοὺς Χριστιανούς. Διὰ τοῦτο ἐτιμωρήθησαν εὐθὺς μὲ στρέβλας, καὶ ἐδέχθησαν εἰς τὸ στόμα των μόλυβδον βεβρασμένον. Εἶτα ἐκαρφώθησαν ἐπάνω εἰς πέτραν καὶ οὕτω μὲ τὴν βάσανον ταύτην παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ. Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρκος, ὑποδεθεὶς σιδηρᾶ ὑποδήματα καὶ δαρεὶς ἀρκετά, εἶτα τρυπηθεὶς μὲ σουβλία, καὶ τὴν γλῶσσαν κοπείς, καὶ ἐπάνω εἰς πέτραν καρφωθείς, ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν. Ὁμοίως καὶ ὁ Νίκων καὶ ὁ Ἡλιόδωρος καὶ ὁ Νέων κρατηθέντες ὁμοῦ μὲ Παιδία καὶ Παρθένους πολλάς, ἀπεκεφαλίσθησαν εἰς τόπον καλούμενον Μωρομίλιον. Καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι ὅλοι ὁμοῦ τοὺς ἀφθάρτους στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.