Μέρος Γ’. Ἡ ἐξορία τοῦ Ἰωάννου καὶ ἡ ἐν Πάτμῳ δρᾶσις αὐτοῦ.

Ἀκούσαντες τὰς φωνὰς τῆς Προκλιανῆς δύο στρατιῶται, ἄνθρωποι τοῦ ἡγεμόνος, συλλαβόντες αὐτὴν καὶ τὸν Σωσίπατρον, ἔφερον ἀμφοτέρους πρὸς τὸν ἡγεμόνα· ἐκείνη δὲ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐντροπῆς ἐκβαλοῦσα τὸ κάλυμμα τῆς κεφαλῆς της, καὶ διὰ τῶν χειρῶν ἐκριζώνουσα τὰς τρίχας αὐτῆς, ἔλεγεν οὕτω πρὸς τὸν ἡγεμόνα· «Παρακαλῶ τὴν ἐξουσίαν σου, ὅπως δώσῃ προσοχὴν εἰς τοὺς λόγους μου· ἀποθανὼν ὁ ἀνήρ μου ἐγκατέλειψέ μοι τοῦτον τὸν υἱόν μου ὀρφανόν, ὄντα τεσσάρων ἐτῶν, τὸν ὁποῖον μετὰ μυρίων κόπων καὶ μόχθων ἀναθρέψασα ἔφερον εἰς αὐτὴν τὴν ἡλικίαν, ὑπάρχοντα ἤδη εἰκοσιτεσσάρων ἐτῶν. Ἔχει ὅμως οὗτος δέκα ἡμέρας σήμερον ὅπου μὲ ἐνοχλεῖ καὶ ἐπιτίθεται σφοδρῶς, ἵνα κοιμηθῶ μετ’ αὐτοῦ».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμὼν καὶ πιστεύσας ὡς ἀληθῆ τὰ λεγόμενα ὑπὸ τῆς Προκλιανῆς ἐθυμώθη μεγάλως· καὶ χωρὶς νὰ ἀκούσῃ τὴν ἀπολογίαν τοῦ καθαρωτάτου καὶ ἀθῳοτάτου νέου, διέταξεν ἀμέσως ἵνα φέρωσι νωπὰ δέρματα βοῶν καὶ διάφορα φαρμακερὰ θηρία, ὄφεις καὶ λοιπά, καὶ ἐντὸς τῶν δερμάτων νὰ κλείσωσι μετ’ αὐτῶν τὸν Σωσίπατρον. Ἐνῷ δὲ ταῦτα ἡτοιμάζοντο, ἀκούσας ὁ Ἰωάννης, ἔδραμε πρὸς τὸ κριτήριον, καὶ διὰ μεγάλης φωνῆς εἶπε πρὸς τὸν ἡγεμόνα· «Ἄδικος ἡ κρίσις τὴν ὁποίαν ἀπεφάσισας κατὰ σώφρονος καὶ ἀνευθύνου παιδός, ὦ ἡγεμών»· ἰδοῦσα δὲ ἡ Προκλιανὴ τὸν Ἰωάννην ἐλθόντα ἐκεῖ, ἔκραξε μετὰ δακρύων λέγουσα πρὸς τὸν ἡγεμόνα· «Οὗτος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ διαστρέψας τὸν υἱόν μου καὶ ὁδηγήσας αὐτὸν πρὸς τὴν αἰσχρὰν ταύτην γνώμην καὶ πρᾶξιν· διότι ἐλθὼν αὐτὸς εἰς τὸν οἶκόν μου, διὰ νὰ φάγῃ ἄρτον, ἐδίδαξε τὸν ἄστατον τοῦτον υἱόν μου τὴν βδελυκτὴν αὐτὴν κατάστασιν».

Πειθόμενος δὲ ὁ ἡγεμὼν περισσότερον εἰς τοὺς λόγους τῆς γυναικός, οὐδεμίαν προσοχὴν ἔδιδεν εἰς τὴν ἀπολογίαν τοῦ Ἰωάννου, διότι ἐμαρτύρουν καὶ πάντες οἱ παρευρισκόμενοι, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς ἡ Προκλιανὴ ἐτήρει μεγάλην καὶ ἄκραν σωφροσύνην· ὅθεν διέταξεν ἵνα συλληφθῇ καὶ κρατηθῇ ἀσφαλῶς ὁ Ἰωάννης, νὰ φέρωσι δὲ καὶ ἕτερα νωπὰ δέρματα βοῶν καὶ δηλητηριώδη ἑρπετά, ὅπως δι’ αὐτῶν θανατώσῃ καὶ τὸν Ἰωάννην διὰ τοῦ ἰδίου τρόπου. ᾽Αφοῦ εἶδεν ὁ Ἰωάννης ὅτι βαδίζει πρὸς ἐκτέλεσιν ἡ προσταγὴ τοῦ ἡγεμόνος, καὶ πάντα τὰ πρὸς θάνατον ἑτοιμασθέντα, στενάξας προσηύχετο νοερῶς πρὸς τὸν Θεόν· πρὶν δὲ συμπληρώσῃ τὴν εὐχὴν αὐτοῦ, αἴφνης γίνεται κίνησις τῆς γῆς καὶ κρότος μέγας, καὶ ἐξηράνθη ἡ χεὶρ τοῦ ἡγεμόνος, ἐκτείναντος αὐτὴν πρὸς τὸν Ἰωάννην·


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ θεῖος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς συμπεραίνει, ὅτι ὁ μέγας Ἰωάννης οὗτος ἐξωρίσθη εἰς Πάτμον κατὰ τὸ τελευταῖον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Δομετιανοῦ, ἤτοι κατὰ τὸ δέκατον πέμπτον ἔτος αὐτῆς (διότι τόσα ἔτη ἐβασίλευσεν), ἤτοι κατὰ τὸ ἐνενηκοστὸν πέμπτον ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ, ὡς χρονολογεῖ ὁ Μελέτιος. Μέμνηται δὲ τῆς ἐπὶ τοῦ Δομετιανοῦ ἐξορίας τοῦ ἁγιωτάτου Ἰωάννου καὶ ὁ θεῖος Εἰρηναῖος ἐν τρίτῳ καὶ πέμπτῳ τῶν «Κατὰ Αἱρέσεων», ἔνθα καὶ τὸν χρόνον ἐσημειώσατο· καὶ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς εἰς τὸν λόγον περὶ τοῦ «Τὶς ὁ σῳζόμενος πλούσιος». Ὁ δὲ Ἀδριχώμιος εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγει, ὅτι ὁ Ἀπόστολος οὗτος ἐπέμφθη δεδεμένος ἀπὸ τῆς Ἐφέσου εἰς τὴν Ρώμην. Ἐκεῖ δὲ πλησίον τῆς πύλης τῆς λεγομένης Λατίνας ἐποτίσθη δηλητήριον θανατηφόρον καὶ δὲν ἐβλάβη. Εἶτα ἐρρίφθη μέσα εἰς ἕνα πίθον γεμᾶτον ἀπὸ βραστὸν ἔλαιον κατὰ τὴν ἕκτην Μαΐου ἡμέραν Κυριακήν. Μείνας δὲ καὶ ἐκ τούτου ἀβλαβής, ἐξωρίσθη εἰς Πάτμον ὑπὸ Δομετιανοῦ, ὡς ἱστορεῖ ὁ Μελέτιος. Τὴν τοῦ δηλητηρίου πόσιν σημειοῖ καὶ ὁ θεῖος Αὐγουστῖνος εἰς τὸ κβʹ κεφάλαιον τῶν «Μονολόγων», λέγων· «Ὑπὲρ τοῦ γεύσασθαι ταύτης (τῆς γλυκύτητος τοῦ Θεοῦ) δηλητηρίου ποτήριον Ἰωάννης ἀτρόμως ἐξέπιεν».

[2] Κατὰ τὸν Ὅσιον Νικόδημον, εἰς Πάτμον εὑρισκομένου τοῦ μεγάλου Ἰωάννου, στέλλει πρὸς αὐτὸν ἐπιστολὴν ὁ μακάριος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὢν τότε ἐνενήκοντα ἐτῶν γέρων, ἐν ᾗ ἐγκωμιάζει τὸν μέγαν τοῦτον Ἀπόστολον, λέγων· «Προσαγορεύω σε τὴν ἱερὰν ψυχήν, ἠγαπημένε. Καὶ ἔστι μοι τοῦτο πρὸς σὲ παρὰ τοὺς πολλοὺς ἰδιαίτερον. Χαῖρε ἀληθῶς, ἠγαπημένε, τῷ ὄντως ἐραστῷ καὶ ἐφετῷ καὶ ἀγαπητῷ λίαν ἠγαπημένε. Τί θαυμαστόν, εἰ Χριστὸς ἀληθεύει, καὶ τοὺς μαθητὰς οἱ ἄδικοι τῶν πόλεων ἐξελαύνουσιν, αὐτοὶ τὰ κατ’ ἀξίαν ἑαυτοῖς ἀπονέμοντες, καὶ τῶν Ἁγίων οἱ ἐναγεῖς ἀποδιαστελλόμενοι καὶ ἀποφοιτῶντες;». Προσθέτων δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐγκώμια, καὶ ἥλιον ὀνομάζων τοῦ Εὐαγγελίου τὸν μέγαν Θεολόγον, προφητεύει εἰς τὸ τέλος τῆς ἐπιστολῆς, ὅτι μέλλει νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὴν ἐξορίαν καὶ θὰ ἐπιστρέψῃ πάλιν εἰς τὸν τόπον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ὅτι ἐκεῖ μέλλει νὰ παραδώσῃ πολλὰ ἀγαθά, λέγων αὐτολεξεί· «Ἀξιόπιστος δὲ πάντως εἰμὶ τὰ προεγνωσμένα σοι, καὶ μαθὼν ἐκ Θεοῦ καὶ λέγων, ὅτι καὶ τῆς ἐν Πάτμῳ φυλακῆς ἀφεθήσῃ, καὶ εἰς τὴν ἀσιάτιδα γῆν ἐπανήξεις, καὶ δράσεως ἐκεῖ τοῦ ἀγαθοῦ μιμήματα καὶ τοῖς μετὰ σὲ παραδώσεις». Κατὰ τὴν πρόρρησιν λοιπὸν ταύτην τοῦ θείου Διονυσίου, ὅτε ὁ βασιλεὺς Τραϊανὸς ἐβασίλευσε μετὰ τὸν Νέρβαν ἐν ἔτει ϟηʹ (98), ἐστάλησαν γράμματα βασιλικὰ εἰς τὴν Πάτμον, τὰ ὁποῖα ἀνεκάλουν τὸν μέγαν Ἰωάννην ἀπὸ τὴν ἐξορίαν.

[3] Ὁ Δοσίθεος ἐν σελίδι 13 τῆς Δωδεκαβίβλου λέγει, ὅτι συνέγραψε τὸ Εὐαγγέλιον ὁ Ἰωάννης ἀπὸ δεήσεως τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἀσίας καὶ οὐχὶ τῶν Πατμίων, ὡς γράφεται ἐνταῦθα. Συμμαρτυρεῖ δὲ καὶ ὁ Μελέτιος εἰς τὸν πρῶτον τόμον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας αὐτοῦ λέγων, ὅτι ἐν Ἐφέσῳ συνέγραψεν ὁ Ἰωάννης τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὰς ἐπιστολάς του. Συμβιβάζει ὅμως καὶ θεραπεύει τὴν διαφωνίαν ταύτην ὁ αὐτὸς Μελέτιος λέγων, ὅτι προέγραψε μὲν ὁ Ἰωάννης τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὰς ἐπιστολὰς εἰς τὴν Πάτμον, ἐξέδωκε δὲ καὶ ἐδημοσίευσε ταῦτα εἰς τὴν Ἔφεσον. Ἔγραψε δὲ τὸ Εὐαγγέλιον, κατὰ τὸν Δοσίθεον, κατὰ τὸ ἑξηκοστὸν τέταρτον ἔτος ἀπὸ τῆς Ταφῆς ἢ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Ἢ κατ᾽ ἄλλους, μετὰ τριάκοντα ἓξ ἔτη ἀπὸ τῆς Ἀναλήψεως, δύο ἔτη ὕστερον ἀπὸ τῆς συγγραφῆς τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία εἶναι τὸ δυσκολώτατον βιβλίον πάντων τῶν τοῦ κόσμου βιβλίων, κατὰ τὸν Ἱερώνυμον, καὶ ἡ σκοτεινοτάτη καὶ δυσκολωτάτη βίβλος κατὰ τὸν Μελέτιον. Ἤρχισε δὲ ἀπὸ τῆς προαιωνίου Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ ἀφῆκε τὴν ὑστέραν οἰκονομικῶς, διὰ τοὺς αἱρετικοὺς τοῦ καιροῦ ἐκείνου, Ἐβίωνά τε καὶ Κήρινθον, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, εἰς στερέωσιν μὲν τῶν εὐσεβῶν, ἀντίρρησιν δὲ τῶν αἱρετικῶν τῶν λεγομένων Γνωστικῶν, ὡς καὶ αὐτῶν τῶν Νικολαϊτῶν, ὡς λέγει ὁ Εἰρηναῖος, ὁ Ἱερώνυμος, καὶ ὁ Ἐπιφάνιος. Ἔγραψε δὲ τὴν Ἀποκάλυψιν τέσσαρα ἔτη πρὸ τῆς κοιμήσεώς του, κατὰ τὸν Μελέτιον.

Σημείωσαι ὅτι ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ ᾽Αλεξανδρείας, ὁ κατὰ τὰ τέλη τοῦ δευτέρου αἰῶνος ἀκμάσας, λέγει εἰς τὸ Χρονικὸν τὸ συνεκδοθὲν μετὰ τῶν βιβλίων τῆς Βυζαντίδος, ὅτι τὸ ἰδιόχειρον Εὐαγγέλιον τοῦ θείου τούτου Ἰωάννου μέχρι τοῦ νῦν φυλάττεται χάριτι Θεοῦ εἰς τὴν τῶν Ἐφεσίων ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν, καὶ ὑπὸ τῶν πιστῶν ἐκεῖ προσκυνεῖται· ἀναφέρεται δὲ ἐν τοῦτῳ ὅτι τρίτη ὥρα ἦτο, ὅτε ὁ Χριστὸς ἐσταυρώθη, καθὼς καὶ τὰ ἀκριβῆ χειρόγραφα περιέχουσι. (Βλέπε σημείωσιν 20 Νικηφόρου τοῦ Θεοτόκη εἰς τὴν μετάφρασιν Κλήμεντος τοῦ Κανονικοῦ ἐν τῇ «Ἀνασκευῇ» τῆς τότε διερμηνευθείσης Διαθήκης καθὼς καὶ εἰς τὴν εἰκοστὴν τοῦ Δεκεμβρίου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τοῦ Συναξαρίου τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τί ἐν ἐπιστολῇ αὐτοῦ γράφει ὁ Ἅγιος οὗτος. Ἐν δὲ τῇ «Ἑκατονταετηρίδι» γράφεται, ὅτι ἐπὶ Δομετιανοῦ, ἐν ἔτει ϟϛʹ (96), ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης ἐπέμφθη δέσμιος ἐξ Ἀσίας εἰς Ρώμην ὑπὸ τοῦ Ἀνθυπάτου, ὅπου ἐτέθη ἐντὸς λέβητος πλήρους ζέοντος ἐλαίου, καὶ ἐφυλάχθη ἀβλαβής, ὡς γράφει ὁ Ἱερώνυμος εἰς βιβλίον αʹ. Ἔπειτα ἐξωρίσθη ἐκεῖθεν εἰς Πάτμον, καὶ συνέγραψε τὴν θείαν Ἀποκάλυψιν, ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Δομετιανοῦ, κατὰ Εἰρηναῖον καὶ Ἱερώνυμον.

Σημείωσαι ὅτι τὰ λόγια ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα γράφει ὁ Ἰωάννης εἰς τὴν Καθολικὴν πρώτην Ἐπιστολήν του, ἤτοι ὅτι· «τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντὲς ἐν τῇ γῇ, τὸ Πνεῦμα καὶ τὸ Ὕδωρ καὶ τὸ Αἷμα, καὶ οἱ τρεῖς εἰς τὸ ἕν εἰσι» (κεφ. εʹ), ταῦτα τὰ λόγια ἄλλοι, οὐχὶ ὀρθῶς, τὰ λέγουσιν ὡς νόθα, ἐπειδὴ εἰς πολλὰ ἀρχαῖα χειρόγραφα δὲν ἐμφέρονται πλὴν εὑρίσκονται εἰς πάμπολλα ἀντίγραφα. Ὅθεν καὶ ὁ νεώτερος Σιμώνιος ὁμολογεῖ, ὅτι εὗρε τὰ τοιαῦτα λόγια εἰς διακόσια ἀντίγραφα ἀρχαιότατα, ὅσα δὲ ἀντίγραφα εὗρε, μὴ περιέχοντα αὐτά, δὲν ἦσαν παλαιότερα τῶν ἑξακοσίων ἐτῶν. Ἀναφέρονται δὲ τὰ λόγια ταῦτα καὶ ὑπὸ τοῦ Τερτυλλιανοῦ εἰς τὸ «Κατὰ Πραξέου» βιβλίον πρῶτον, κεφάλαιον εἰκοστὸν πέμπτον, καὶ ὑπὸ τοῦ Κυπριανοῦ εἰς ἐπιστολὴν πρὸς Ἰωβιανὸν «Περὶ Μονάδος». Καὶ οἱ τῆς Ἀφρικῆς δὲ Πατέρες, τετρακόσιοι τόσοι Ἐπίσκοποι, ἐκτιθέμενοι τὴν ἑαυτῶν πίστιν εἰς Οὐνερικὸν τὸν βασιλέα τῶν Ἀρειανῶν Οὐανδάλων ἐν ἔτει υπδʹ (484), τὰ αὐτὰ λόγια ἀναφέρουσιν αὐτολεξεί. Ἀλλὰ καὶ ὁ νεώτερος Καλμέτος προβάλλεται τοὺς ὑπὲρ τῆς αὐθεντίας τῶν λόγων ἐκείνων κατὰ τῶν ἀντιλεγόντων συγγραψαμένους. Γράφει δὲ περὶ τούτων καὶ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ τῶν Καθολικῶν Ἐπιστολῶν.