ΡΑΪΣ ἡ Ἁγία Μάρτυς καὶ παρθένος κατήγετο ἀπὸ μίαν πόλιν τῆς Αἰγύπτου ὀνομαζομένην Βάταν (ἢ Τάμαν), θυγάτηρ Πέτρου τινός. Ἐφόρεσε δὲ τὸ τῶν Μοναζουσῶν σχῆμα, ὅτε ἦτο ἐτῶν δώδεκα. Μίαν φορὰν δέ, μεταβαίνουσα μὲ ἄλλας παρθένους εἰς τὴν πηγὴν διὰ νὰ φέρῃ νερόν, εἶδε πλῆθος παρθένων γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν Πρεσβυτέρων καὶ Διακόνων Μοναχῶν, τοὺς ὁποίους εἶχε δεδεμένους Λουκιανὸς ὁ ἡγεμών. Ἐρωτήσασα δὲ καὶ μαθοῦσα, ὅτι διὰ τὸν Χριστὸν εἶναι δεδεμένοι, ἔλαβεν εἰς τὴν ψυχήν της ἀνδρείαν καὶ ἔσμιξε καὶ τὸν ἑαυτόν της μὲ τὰς δεδεμένας παρθένους. Ὁ δὲ δεσμοφύλαξ συνεβούλευσεν αὐτὴν νὰ φροντίσῃ διὰ τὴν ζωήν της, καὶ νὰ μὴ θελήσῃ νὰ ἀποθάνῃ ἀκαίρως μὲ τὰς ἄλλας παρθένους. Ἡ δὲ μακαρία Ραΐς, ὄχι μόνον δὲν κατεπείσθη εἰς τὴν συμβουλήν του, ἀλλὰ καὶ παρασταθεῖσα ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος περιεγέλασε τοὺς θεούς του. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνος περιέπαιξε τὴν τῶν Χριστιανῶν πίστιν, διὰ τοῦτο ἡ ἀοίδιμος Ραΐς, χωρὶς νὰ φοβηθῇ τελείως, ἔπτυσεν εἰς τὸ πρόσωπον ἐκείνου. Ὅθεν πρῶτον βασανίζεται μὲ βασάνους πολλάς, καὶ τελευταῖον διὰ ξίφους τὴν κεφαλὴν ἀποτέμνεται καὶ οὕτω λαμβάνει παρὰ Κυρίου τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως.