ΑΝΔΡΕΑΣ ὁ μακάριος Μάρτυς, γέρων ὢν κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἔζη κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος ἐν ἔτει ωξζ’ (867)· συλληφθεὶς δὲ ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν, οἵτινες κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἐξουσίαζον ὅλην τὴν Ἀφρικὴν καὶ εἶχον φθάσει μέχρι τῆς Σικελίας, παρεστάθη ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος αὐτῶν, τοῦ θηριώδους καὶ ὠμοτάτου Ἀβραχίμ. Ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησε παρρησίᾳ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἐκεῖ ἔμεινε πολλὰ ἔτη, ἕως οὗ κατεξηράνθη ὅλος ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ δίψαν, καὶ ἀπὸ τὰς ἄλλας ταλαιπωρίας τῆς φυλακῆς. Μετὰ ταῦτα, ἐπειδὴ δὲν ἐπείθετο νὰ ἀρνηθῇ τὴν εὐσέβειαν, τὸ ἄσπλαγχνον ἐκεῖνο θηρίον, ὁ Ἀβραχίμ, ἀνέβη ἐπάνω εἰς ἵππον, καὶ λαβὼν ἓν ἀκόντιον, ἔστησε τὸν Ἅγιον κατ’ εὐθεῖαν ἔμπροσθεν εἰς τὸν δρόμον. Ἔπειτα τρέχων μὲ τὸν ἵππον, κτυπᾷ εἰς τὸ στῆθος τὸν Μάρτυρα μὲ τὸ ἀκόντιον. Ἐπειδὴ δὲ ἤκουσεν ὅτι ἐφώναζεν ἀπὸ καρδίας ὁ Ἅγιος μίαν φωνὴν εὐχαριστήριον εἰς τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο στρέφει ὁ αἱμοβόρος ἀπὸ τὸ ὄπισθεν μέρος τοῦ Μάρτυρος, καὶ κτυπᾷ δεύτερον αὐτὸν εἰς τὴν ράχιν μὲ ἄλλο ἀκόντιον. Ὅθεν ἐπειδὴ καὶ τὰ δύο ἀκόντια διῆλθον τὰ σπλάγχνα του ἔσωθεν ἕως ἔξω, ἔπεσε κατὰ γῆς ὁ γενναῖος ἀγωνιστής· εἶτα ἀποτμηθεὶς τὴν κεφαλήν, παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἀνέβη νικηφόρος εἰς τὰ οὐράνια.