ΕΥΜΕΝΙΟΣ ὁ ἀοίδιμος πατὴρ ἡμῶν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ὑπέβαλεν ἑαυτὸν εἰς πολλὰς σκληραγωγίας καὶ ἀσκήσεις καὶ πολλὴν ἐπιμέλειαν μεταχειρισθείς, ἀπέκτησεν ἄκραν ταπείνωσιν· διὰ τοῦτο καὶ ἠξιώθη νὰ γίνῃ Ἐπίσκοπος τῆς κατὰ τὴν νῆσον Κρήτην Γορτύνης καὶ ἐν ταὐτῷ ἠξιώθη νὰ λάβῃ θεόθεν καὶ τὴν τῶν θαυμάτων χάριν καὶ δύναμιν. Ὅθεν μίαν φορὰν μὲ ἀνημμένας λαμπάδας κατέκαυσεν ἕνα δράκοντα, ὅστις ὥρμησε κατ’ αὐτοῦ· πορευθεὶς δὲ εἰς τὴν Ρώμην, κατεφώτισεν αὐτὴν μέ τὰς θείας διδασκαλίας του ὡς λαμπρὸς φανὸς καὶ μὲ σημεῖα καὶ θαύματα τοὺς ἐκεῖ πιστοὺς ἐστερέωσεν. Ἀπὸ τὴν Ρώμην δὲ ἀναχωρήσας μετέβη εἰς Θηβαΐδα, καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ παρευθὺς διέλυσε τὴν ξηρασίαν, ἥτις ἐπεκράτει εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη, διὰ τῆς προσευχῆς του ἐκεῖ λοιπὸν εὑρισκόμενος, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Οἱ δὲ ἐν τῇ Θηβαΐδι κατοικοῦντες ἀπέστειλαν τὸ ἅγιον αὑτοῦ λείψανον εἰς τὴν ἰδικήν του πατρίδα καὶ τὴν ποίμνην αὐτοῦ, ἤτοι εἰς τὴν Γορτύνην, τὸ ὁποῖον καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς ἕνα τόπον ὀνομαζόμενον Ράξος, ἔνθα εὑρίσκεται ἕως τοῦ νῦν καὶ τὸ σεπτὸν λείψανον τοῦ θείου Κυρίλλου [1].
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Κύριλλος οὗτος ἦτο Ἐπίσκοπος τῆς αὐτῆς Γορτύνης πρὸ τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου, ἡ δὲ μνήμη αὐτοῦ τελεῖται κατὰ τὴν δεκάτην τετάρτην τοῦ Ἰουνίου (βλέπε ἐν τόμῳ Ϛʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).