ΜΕΛΙΤΙΝΗ ἡ Ἁγία Μάρτυς κατήγετο ἀπὸ τὴν Μαρκιανούπολιν τῆς Θρᾴκης, ἦτο δὲ κατὰ τοὺς χρόνους Ἀντωνίνου βασιλέως καὶ Ἀντιόχου ἡγεμόνος, ἐν ἔτει ρξ’ (160). Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ἀοίδιμος πολλὰς ὑπέμεινε βασάνοὺς διὰ προσταγῆς τοῦ Ἀντιόχου, ἐπειδὴ δὲν ἐπείθετο νὰ ἀρνηθῇ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, διὰ τοῦτο παρεδόθη εἰς τὴν γυναῖκα τοῦ ἡγεμόνος, ἵνα διὰ τῶν κολακειῶν καὶ περιποιήσεων ἐκείνης μεταστραφῇ πρὸς τὴν γνώμην αὐτῶν. Πλὴν ὄχι μόνον δὲν ἠπατήθη τελείως, οὔτε ἐμαλάχθη ἡ ἀρρενόφρων, ἀλλὰ καὶ τὴν γυναῖκα τοῦ ἡγεμόνος Χριστιανὴν ἐποίησεν. Ἔπειτα διὰ προσευχῆς της κατεκρήμνισεν εἰς τὴν γὴν τὰ εἴδωλα τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τοῦ Ἡρακλέους, καὶ ὡς κόνιν ταῦτα ἐλέπτυνε· πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ποιήσασα θαυμάσια, πολλοὺς ἀπίστους ἔφερεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην ἀπεκεφαλίσθη καὶ ἔλαβεν ἡ μακαρία τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως.
Ἐπειδὴ δὲ τὸ ἱερὸν αὐτῆς λείψανον ἔμεινεν ἄταφον, διὰ τοῦτο Χριστιανός τις, Ἀκάκιος ὀνόματι καὶ ἐκ τῆς Μακεδονίας καταγόμενος, διερχόμενος ἐκεῖθεν διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν πατρίδα του, ἐζήτησε τὸ λείψανον ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα. Ὁ δὲ ἡγεμών, χωρὶς νὰ ὑποπτεύσῃ τὸν θεοφιλῆ ἐκείνου σκοπόν, ἐχάρισε τὸ λείψανον εἰς αὐτόν. Ὅθεν λαβὼν αὐτὸ ὁ Ἀκάκιος καὶ εἰς κιβώτιον περικλείσας, ἐσπούδαζε νὰ φθάσῃ εἰς τὴν πατρίδα του· εἰς τὸ ταξίδιον δὲ τῆς θαλάσσης ἀρρωστήσας, ἀπέθανεν. Ἐπειδὴ δὲ τὸ πλοιάριον προσωρμίσθη εἰς ἐν ἀκρωτήριον τῆς νήσου Λήμνου, εἰς αὐτὸ ἐνεταφιάσθη τὸ τῆς Ἁγίας λείψανον· καὶ πλησίον εἰς τὸν τάφον τῆς Μάρτυρος ἐνεταφιάσθη καὶ ὁ φιλομάρτυς Ἀκάκιος.