ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς, μῖμος ὢν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ παραβάτου Ἰουλιανοῦ ἐν ἔτει τξα’ (361), προσετάχθη μίαν φορὰν ἀπὸ τὸν Παραβάτην, ὅταν ἑωρτάζοντο τὰ μιαρὰ καὶ ἀνόσια αὐτοῦ γενέθλια (ἤτοι ἡ ἡ μέρα ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη), νὰ μιμηθῇ καὶ νὰ περιπαίξῃ τὰ Μυστήρια τῶν Χριστιανῶν. Ὅθεν βαπτισθεὶς εἰς τὴν κολυμβήθραν ἐφώναξε· «Βαπτίζεται Πορφύριος, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καὶ ἐξελθὼν τοῦ ὕδατος καὶ ἐνδυθεὶς ἱμάτια λευκά, καθὼς δηλαδὴ οἱ Χριστιανοὶ ποιοῦσιν ὅταν βαπτίζωνται, ταῦτα, λέγω, ποιήσας, ὡμολόγησε τὸν ἑαυτόν του Χριστιανὸν μὲ πολλὴν παρρησίαν, ἐπειδὴ ἡ θεία Χάρις ἐνέπνευσεν εἰς αὐτὸν τὴν ὁμολογίαν του ταύτην. Ὅθεν διὰ τοῦτο μὲ τὸ ξίφος τὴν κεφαλὴν ἀποτέμνεται.