Ἡ δὲ ἀνδρεία ἐκείνη γυνὴ ἀπήντησε· «Καὶ ποίαν καταδίκην ἔχει νὰ λάβῃ ἡ ψυχή μου, ἐάν, χωρὶς νὰ θέλω, ἀτιμασθῇ τὸ σῶμά μου; βέβαια οὐδεμίαν. Πλὴν καὶ κατ’ ἄλλον τρόπον ἐγὼ θαρρῶ ὅλη εἰς τὸν Θεόν μου, ὅτι δὲν θὰ μὲ παραβλέψῃ οὐδὲ θὰ παραχωρήσῃ νὰ πάθω τοῦτο ποτέ». Ἀπὸ τὰ λόγια ταῦτα αἰσχυνθεὶς ὁ Ἀντωνῖνος ἐκείνην μὲν ἀπέλυσε, τὸν δὲ υἱὸν αὐτῆς καὶ γενναῖον Ἀθλητὴν Ἰουλιανὸν προστάζει νὰ θανατώσωσι μὲ τὸ ξίφος.
Ἀναβὰς λοιπὸν εἰς τὸ σύνηθες ὄρος μαζὶ μὲ τοὺς δημίους ὁ τῆς εὐσεβείας ἀγωνιστὴς καὶ ζητήσας ἀπὸ αὐτοὺς ὥραν ὀλίγην διὰ νὰ προσευχηθῇ εἶπε ταῦτα· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, ὅτι μέχρι θανάτου μὲ ἐφύλαξας ἀκαταίσχυντον ἐν τῇ ὁμολογίᾳ τῆς πίστεως· λοιπὸν παρακαλῶ σε, χάρισαι εἰς τοὺς Χριστιανούς, ὅσοι θὰ λαμβάνουν χῶμα ἀπὸ τὸν τάφον μου, συγχώρησιν ἁμαρτιῶν καὶ παθῶν ἀποτροπήν καὶ ἂς μὴ ἐπέλθουν εἰς τούτων τοὺς ἀγροὺς πετεινὰ ἀφανιστικὰ ἢ ἀκρίδες ἢ ἐξ ἄλλων ζωϋφίων βλάβη». Τελευταῖον δὲ εἶπε· «Δέξαι ἐν εἰρήνῃ τὸ πνεῦμά μου, Κύριε». Ὅθεν εὐθὺς ἐλθοῦσα φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἔλεγε· «Τὰς πύλας σοι ἤνοιξεν ὁ ἀγωνοθέτης Θεός καὶ λοιπὸν ὡς νομίμως ἀγωνισάμενος, εἴσελθε». Ταύτην τὴν φωνὴν ἀκούσαντες οἱ ἄλλοι τεσσαράκοντα Χριστιανοί, οἱ κεκρυμμένοι ὄντες, ἔφθασαν εἰς τὴν ὑπώρειαν τοῦ βουνοῦ καὶ εὗρον τετελειωμένον τὸν τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρα. Ὅθεν καὶ αὐτοὶ ὁμολογήσαντες τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν εἰς τοὺς δημίους, συνελήφθησαν ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἐδέθησαν· κατὰ προσταγὴν δὲ τοῦ Ἀντωνίνου ἐφυλακίσθησαν διὰ δευτέραν ἐξέτασιν.