ΠΕΤΡΟΣ ὁ μακάριος Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, τοῦ ἐν ἔτει ωκθ’ (829) βασιλεύσαντος, καταγόμενος μὲν ἀπο τὴν ἐπαρχίαν τῶν Γαλατῶν [1], υἱὸς ὢν Θεοφίλου καὶ Εὐδοκίας, ὠνομάζετο δὲ ἐκ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος Λέων. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἐκ φύσεως ἐστολισμένος μὲ κάλλος, μὲ μέγεθος καὶ μὲ δύναμιν σώματος, διὰ τοῦτο ἔγινε κόμης ἀπὸ τὸν ρηθέντα βασιλέα. Ποιήσας δὲ ἀνδραγαθίας εἰς τοὺς πολέμους εἰς διάστημα πολλῶν ἐτῶν, ὕστερον κατεφρόνησεν ὅλα καὶ ἔγινε Μοναχός, κείρας τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του εἰς ἓν Μοναστήριον, ὀνομαζόμενον Δαφνῶνα, μετονομασθεὶς Πέτρος. Μετὰ ταῦτα ἐπῆγεν εἰς τὸν Ὄλυμπον [2] καὶ ἐκεῖθεν εἰς Ἱεροσόλυμα ἀπὸ ἐκεῖ δὲ ἀπῆλθεν εἰς Λαοδίκειαν καὶ τὴν Ἀττάλειαν. Ἀφοῦ δὲ ὑπέφερεν ἀνδρείως τοὺς κόπους τῆς ὁδοιπορίας καὶ τῆς ἀσκήσεως, καὶ τὸν ἄγριον θυμὸν τῶν Ἰσμαηλιτῶν, τοὺς ὁποίους ἀπήντα καθ’ ὁδόν, τελευταῖον ἐπανῆλθεν εἰς τὸν Ὄλυμπον. Ἐπειδὴ δὲ τὸ ὕψος τῆς πολιτείας καὶ ἀρετῆς του ἐγένετο φανερὸν εἰς τοὺς βασιλεῖς, διὰ τοῦτο ὁ βασιλεὺς Βασίλειος ὁ Μακεδών, ἐν ἔτει ωξζ’ (867), ἔπεισεν αὐτὸν νὰ ἔλθῃ νὰ κατοικήσῃ εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Φωκᾶ. Ἐκεῖ λοιπὸν πολλοὺς ἀγῶνας κατὰ Θεὸν ποιήσας παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Κύριον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἐπαρχία τῶν Γαλατῶν καλεῖται ἐνταῦθα ἡ ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Ἀνατολικὴ λεγομένη Γαλατία, ἥτις καὶ Ἑλληνικὴ Γαλατία ὠνομάζετο πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τῆς Δυτικῆς Γαλατίας, ἥτις ἦτο χώρα τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ περιελάμβανεν ὁλόκληρον σχεδὸν τὸν χῶρον, τὸν ὁποῖον καταλαμβάνουν νῦν ἡ Γαλλία, τὸ Βέλγιον, ἡ Ολλανδία, ἡ Γερμανία, ἡ Ἑλβετία, μέρος τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Ἰσπανίας, βραδύτερον δὲ καὶ αἱ ἀκταὶ τῶν Βρεταννικῶν νήσων καὶ ἡ Ἰρλανδία. Οἱ κάτοικοι τῶν χωρῶν αὐτῶν ἐκαλοῦντο Γαλάται ἢ Κέλται. Περὶ τὰ 280 π.Χ. οἱ Γαλάται μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἀρχηγὸν αὐτῶν Βρέννον ἐπῆλθον κατὰ τῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ ἀναχαιτισθέντες ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ἐστράφησαν πρὸς τὴν Θεσσαλίαν καὶ εἶτα πρὸς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα. Καίτοι ὅμως πολυπληθέστεροι, ἡττήθησαν ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων, φονευθέντος καὶ τοῦ Βρέννου παρὰ τοὺς Δελφούς. Τὰ ὑπολείμματα τῆς στρατιᾶς τοῦ Βρέννου μετὰ μυρίας περιπετείας ἐγκατεστάθησαν εἰς Μικρὰν Ἀσίαν καὶ ἀπήρτισαν τὴν Ἀνατολικὴν Γαλατίαν. Αὕτη κατελάμβανε τὸ ἀνατολικὸν τμῆμα τῆς Μεγάλης Φρυγίας καὶ ὡρίζετο πρὸς Βορρᾶν ὑπὸ τῆς Βιθυνίας καὶ τῆς Παφλαγονίας, πρὸς Ἀνατολὰς ὑπὸ τοῦ Πόντου καὶ τῆς Καππαδοκίας, πρὸς Νότον ὑπὸ τῆς Λυκαονίας καὶ πρὸς Δυσμὰς ὑπὸ τῆς Φρυγίας. Ἡ Ἀνατολικὴ Γαλατία ἐκαλεῖτο καὶ πληθυντικῶς Γαλατίαι, διότι ἀπηρτίζετο ἐκ δύο κεχωρισμένων ἀπ’ ἀλλήλων τμημάτων.
[2] Ὄλυμπος· ὄρος μέγα τῆς Βιθυνίας ὕψους 2.531 μ. Εἰς τοὺς βορείους πρόποδας αὐτοῦ, εἰς ὕψος 305 μ. ἀπὸ τῆς ἐπιφανείας τῆς θαλάσσης, εἶναι ἐκτισμένη ἡ Προῦσα. Κατὰ τὴν ἀρχαιότητα λόγῳ τῆς πυκνότητος αὐτοῦ ἦτο καταφύγιον λῃστῶν. Ἐπὶ Βυζαντινῶν ἀνῆλθεν ἐπ’ αὐτοῦ πλῆθος Μοναχῶν καὶ ἱδρύθησαν πολλαὶ Μοναί. Ὑπὸ τῶν Τούρκων καλεῖται Κεσὶς-Ντὰγ (ὄρος τῶν Μοναχῶν). Καλεῖται δὲ καὶ Μύσιος Ὄλυμπος, προσαρτώμενος ὑφ’ ἄλλων εἰς τὴν γειτονικὴν Μυσίαν.