ΠΟΠΛΙΑ ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου ἐν ἔτει τξα’ (361). Ὑπανδρευθεῖσα δὲ πρότερον καὶ μείνασα ἔγγαμος ὀλίγον καιρον, ἐγέννησεν υἱὸν τὸν μακάριον Ἰωάννην, καὶ προσέφερεν αὐτὸν εἰς τὸν Θεόν, ὡς καρπὸν ἄξιον, ὅστις πολλάκις μὲν ἐψηφίσθη Ἐπίσκοπος τῆς Ἀντιοχείας, φεύγων δὲ πάντοτε τὴν ἐπισκοπικὴν ἀξίαν διὰ τὴν ἄκραν του ταπείνωσιν ἔμεινεν εἰς τὸν κατώτερον βαθμὸν τῆς Ἱερωσύνης· ἐστάθη δὲ μόνον Πρεσβύτερος καὶ τῶν Πρεσβυτέρων πρῶτος [1].
Ἡ Ἁγία αὕτη Μήτηρ του Ποπλία ἦτο Ἡγουμένη εἰς ἄλλας Μοναχὰς καὶ παρθένους. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἰουλιανὸς ἐπῆγε τότε εἰς τὴν Ἀντιόχειαν καὶ ἐδείκνυεν εἰς τὰ εἴδωλα πολλὴν δεισιδαιμονίαν, προσκαλῶν ὅλους νὰ προσφέρωσι σέβας καὶ λατρείαν εἰς τοὺς δαίμονας, τούτου ἓνεκα ἡ τιμία αὕτη γραῖα Ποπλία, ἐν ᾧ ἐκεῖνος διέβαινε κάτωθεν τοῦ Παρθενῶνος, ἦρχισε νὰ ψάλλῃ δυνατώτερα μαζὶ μὲ τὰς ἄλλας παρθένους τὸ δαβιτικὸν ἐκεῖνο· «τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον ἔργα, χειρῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. ριγ’ 12) [2]. Ταῦτα δὲ ἀκούσας ὁ Ἰουλιανός, προσέταξε· καὶ ἔσυρον αὐτὴν εἰς τὸ μέσον τῆς ὁδοῦ καὶ τὴν ἐκτύπων εἰς τὸ πρόσωπον δυνατά, οὕτως ὥστε ἡ γῆ ἐκοκκίνισεν ἀπὸ τὸ αἷμά της. Καὶ τότε μὲν δὲν ἐθανάτωσαν αὐτήν, διότι ἔμελλε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Περσίαν, ἀλλ’ ἐπεφυλάχθη νὰ τὴν θανατώσῃ ὅταν ἐπανέλθῃ ἐκεῖθεν. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκεῖνος ἐφονεύθη καὶ δὲν ἐπέστρεψε, διὰ τοῦτο ἡ Ἁγία αὕτη ἔμεινεν ἐλευθέρα. Ἀπὸ τότε δὲ ζήσασα ὀλίγον καιρόν, ἐτελείωσεν ἡ μακαρία ἐν εἰρήνῃ τὴν ζωήν της.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἴσως οὗτος εἶναι Ἰωάννης ὁ ἀπὸ Σχολαστικῶν ὁ Ἀντιοχείας Πρεσβύτερος, ὅστις ἑορτάζεται κατὰ τὴν καʹ (21ην) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).
[2] Ὁ Κύρου Θεοδώρητος προσθέτει ἐνταῦθα, ὅτι ἡ Ὁσία Ποπλία, μετὰ τῶν ἄλλων παρθένων καὶ Μοναχῶν, μετὰ τὸ ἀνωτέρω ρητόν, ἔψαλλε καὶ τὸ ἀκόλουθον· «Ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτά, καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾽ αὐτοῖς» (Ψαλμ. ριγʹ 16). Προσθέτει δὲ καὶ τὰ ἑξῆς· «Ὁ Ἰουλιανὸς ταῦτα ἀκούσας καὶ λίαν ἀνιαθείς, σιγᾶν αὐταῖς προσέταξε κατὰ τὸν τῆς παρόδου καιρόν». Ἡ δὲ Ποπλία μικρὰ τῶν ἐκείνου νόμων φροντίσασα, πλείονος τὸν χορὸν προθυμίας ἐνέπλησε. Καὶ πάλιν ἐκείνου διϊόντος, ψάλλειν ἐκέλευσεν· «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ» (Ψαλμ. ξζʹ 1). Καὶ μεθ’ ἕτερα τινὰ λέγει· «Ἡ δὲ Ποπλία ὡς ἄκραν τιμὴν δεξαμένη τὴν ἀτιμίαν, ἀνελήλυθε μὲν εἰς τὸ δωμάτιον, συνήθως δὲ αὐτὸν ταῖς πνευματικαῖς ἔβαλλε μελῳδίαις».