ΔΟΜΝΙΝΗ ἡ Ἁγία Μάρτυς καὶ αἱ θυγατέρες αὐτῆς ΒΕΡΙΝΗ καὶ ΠΡΟΣΔΟΚΗ τρωθεῖσαι ἀπὸ τὸν ἔνθεον ζῆλον καὶ τὸν τοῦ Θεοῦ ἔρωτα, ἀφῆκαν οἰκίας καὶ συγγενεῖς καὶ μετέβησαν εἰς τὴν πόλιν Ἔδεσσαν [1]. Καθ’ ὃν δὲ χρόνον διέτριβον ἐκεῖ, ἔρχεται αἰφνιδίως ὁ ἀνὴρ τῆς Βερίνης καὶ ὁ πατήρ της, εἰδωλολάτραι ὄντες, ὁμοῦ μὲ ἄλλους στρατιώτας, καὶ συλλαβόντες αὐτὰς τὰς ὡδήγησαν εἰς τὴν Ἱεράπολιν [2], παρὰ τὴν ὁποίαν ρέει εἷς ποταμός· ὅτε δὲ οἱ στρατιῶται ἔτρωγον καὶ ἐμέθυον, αἱ Ἅγιαι αὗται κρυφίως φεύγουσαι καὶ προσευξάμεναι εἰς τὸν Θεόν, ἐμβῆκαν εἰς τὸν ποταμὸν καὶ ἀφῆκαν ἑαυτὰς εἰς τὰ ρεύματα τοῦ ποταμοῦ. Καὶ οὓτως ἐτελειώθησαν αἱ μακάριαι διὰ τοῦ πνιγμοῦ ἐν τῷ ὕδατι [3].
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἔδεσσα· ἀρχαία πόλις ἐν τῇ βορειοδυτικῇ Μεσοποταμίᾳ τῆς Τουρκίας, εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ λόφου Τόρα ντ’ Οὐροῒ καὶ ἐπὶ τοῦ μικροῦ παραποτάμου τοῦ Εὐφράτου, Σκίρτσου. Ἠσπάσθῃ ἐκ τῶν πρώτων τὸν Χριστιανισμόν. Κατὰ τὴν Ὀθωμανικὴν περίοδον ὑπήρξεν πρωτεύουσα ὁμωνύμου Βιλαετίου. Ἡ σημερινὴ Τουρκικὴ ὀνομασία της εἶναι Ὄρφα ἢ Οὔρφα.
[2] Ἱεράπόλις· πόλις τῆς Βορείου Συρίας, κειμένη μεταξὺ Ἐδέσσης καὶ Χαλεπίου, περὶ τὰ 120 χ.λ.μ. νοτιοδυτικῶς τῆς Ἐδέσσης καὶ περὶ τὰ 30 χ.λ.μ. βορειονατολικῶς τοῦ Χαλεπίου. Ἦτο πόλις ὀνομαστὴ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα πλὴν τῶν ἄλλων, καὶ διὰ τὰς ἐν αὐτῇ θερμὰς πηγάς, ὠνομάσθη δὲ Ἱεράπολις διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἐν αὐτῇ εἰδολωλατρικῶν βωμῶν. Ἐν αὐτῇ ἐδίδαξε καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἐπαφρᾶς περὶ οὗ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει· «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἐπαφρᾶς ὁ ἐξ ὑμῶν … μαρτυρῶ γὰρ αὐτῷ ὅτι ἔχει ζῆλον πολὺν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καὶ τῶν ἐν Ἱεραπόλει» (Κολασσ. δʹ 12-13). Αὕτη νῦν κατάκειται εἰς ἐρείπια, πλησίον δὲ τούτων εἶναι ἡ Τουρκικὴ κωμόπολις Σεχὶτ Σεέρ. Εἰς γενομένας ὑπὸ Γερμανῶν ἀρχαιολόγων ἀνασκαφὰς κατὰ τὸ ἔτος 1887 ἀνευρέθη εἰς τὴν περιοχὴν τῶν ἐρειπίων τὸ περίφημον πλουτώνειον ἄντρον. Τὰ ἐρείπια τῆς Ἱεραπόλεως καλοῦνται ὑπὸ τῶν Τούρκων Παμποὺκ Καλεσσὶ (φρούριον βάμβακος), ἐκ τῆς λευκότητος τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀποθεμάτων τῶν θερμῶν πηγῶν.
Πλὴν τῆς ἐνταῦθα ἀναφερομένης Ἱεραπόλεως, ἔφερον τὸ ὄνομα τοῦτο καὶ ἕτεραι δύο ἀρχαῖαι ὀνομασταὶ πόλεις, ἡ Ἱεράπολις τῆς Β. Συρίας, τῆς ὁποίας νῦν μόνον ἐρείπια σῴζονται παρὰ τὸ χωρίον Μεμβὺτζ, κείμενον πλησίον τοῦ Χαλεπίου, καὶ ἡ Ἱεράπολις τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Κιλικίας ἐπὶ τοῦ ἄνω ροῦ τοῦ Πυράμου ποταμοῦ, ἥτις νῦν καλεῖται ὑπὸ τῶν Τούρκων Τζιχάν.
[3] Ὁ θεῖος Χρυσόστομος εἰς τὸ πρὸς τὰς Ἁγίας ταύτας ἐγκώμιον αὐτοῦ λέγει ὅτι δὲν ἔπεσαν αἱ θυγατέρες τῆς Δομνίνης μόναι των εἰς τὸν ποταμόν, ἀλλ᾽ ὅτι ἡ μήτηρ αὐτῶν Δομνῖνα τὰς ἐβύθισεν εἰς αὐτόν, διότι ἐφοβήθη μήπως οἱ στρατιῶται φθείρωσι τὴν παρθενίαν τῶν θυγατέρων της. Ὅθεν ἐκεῖναι μὲν ὑπήκουσαν εἰς τὴν μητέρα των, ἡ δὲ μήτηρ λαβοῦσα αὐτὰς τὴν μίαν ἀπὸ τὴν μίαν χεῖρα καὶ τὴν ἄλλην ἀπὸ τὴν ἄλλην, τὰς ἐβύθισεν εἰς τὸν ποταμόν, καὶ ὁμοῦ μὲ ἐκείνας κατεβυθίσθη καὶ αὐτή. Ἀφῆκαν δὲ ἔξω τοῦ ποταμοῦ τὰ ὑποδήματά των, ἵνα γνωρισθῇ, ὅτι κρυφίως ἀπὸ τοὺς στρατιώτας ἔφυγον καὶ ἐπνίγησαν, καὶ ὄχι μὲ τὴν εἴδησιν ἐκείνων, ἵνα μὴ κακοπαθήσωσιν ὕστερον ἀπὸ τὴν κριτήν, ὅστις τοὺς εἶχεν ἀποστείλει. Ἐπαινεῖ λοιπὸν ὁ Χρυσορρήμων τὴν μὲν μητέρα διὰ τὴν μεγάλην ἀνδρείαν, τὴν ὁποίαν ἔδειξεν εἰς τὸ τὰ νικήσῃ τὸν πόθον τῆς φύσεως καὶ νὰ θανατώσῃ μόνη τὰ γεννήματα τῆς κοιλίας της, τὰς δὲ θυγατέρας διὰ τὴν μεγάλην ὑπακοὴν καὶ εὐπείθειαν, τὴν ὁποίαν ἐπέδειξαν, μὲ τὸ νὰ στέρξωσι τὰ πνιγῶσιν ὑπὸ τῆς ἰδίας των μητρός.