ΕΝ ΜΕΣῼ τῶν ἄλλων Πατέρων, τοὺς ὁποίους εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν εἰς τὴν ἔρημον, ὅταν ἀνεχωρήσαμεν ἀπὸ τὸν Ὅσιον Ἀπολλώ, μᾶς διηγήθησαν ἐν τῇ ὁδῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, ὅτι ἦτο εἷς θαυμασιώτατος, Ἀμμοὺν εἰς τὸ ὄνομα, ὅστις ἐτέλεσε μεγάλα τερατουργήματα καὶ ἐξόχως τοῦτο τὸ ἐξαίσιον. Κλέπται τινές, ἀναίσχυντοι, ἐπήγαινον εἰς τὸ κελλίον του καὶ τοῦ ἔκλεπτον τὸ παξιμάδιον καὶ εἴ τι ἄλλο τοῦ εὑρίσκετο βρώσιμον, καὶ αὐτοὶ μὲν ἔτρωγον τὴν ζωοτροφίαν του, ὁ δὲ Ὅσιος ἐκινδύνευεν ἀπὸ τὴν ὑστέρησιν τῶν ἀναγκαίων εἰς θάνατον, ὅτι πολὺν καιρὸν τὸν ἐπείραζον. Ὅθεν μὴ ἔχων ἄλλον τρόπον νὰ βοηθηθῇ εἰς τοσαύτην ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν, ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἐσωτέραν ἔρημον καὶ εὑρίσκων δύο μεγάλους δράκοντας, τοὺς προσέταξε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ἕως τὴν κέλλαν· καὶ ἀφ’ οὗ ἔφθασαν, τοὺς εἶπε νὰ ἵστανται εἰς τὴν θύραν καὶ νὰ μὴ ἀναχωρήσουν ἕως νὰ τοὺς δώσῃ ἄδειαν.
Οἱ δὲ κλέπται ἐλθόντες πάλιν νὰ ἁρπάσουν τι καὶ βλέποντες τοὺς δράκοντας ἐτρόμαξαν καὶ ἔπεσον κατὰ γῆς ἡμιθανεῖς. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐξῆλθεν ἁπὸ τὸ κελλίον καὶ τοὺς λέγει· «Βλέπετε πόσον εἶσθε σεῖς τῶν θηρίων θηριωδέστεροι καὶ ἀπανθρωπότεροι; Αὐτὰ εὐλαβοῦνται τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπακούουν εἰς αὐτούς, σεῖς ὅμως τοὺς ζημιώνετε». Ταῦτα εἰπών, τοὺς ἐπῆρεν ἔσω εἰς τὸ κελλίον καὶ τοὺς ἐφίλευσε μὲ πολλὴν φιλανθρωπίαν καὶ ἱλαρότητα· ἰδόντες δὲ οὗτοι τὴν τοσαύτην αὐτοῦ ἀγαθότητα ἔκλαυσαν καὶ ἐζήτησαν συγχώρησιν διὰ τὰ πρότερα ἀνομήματά των ἐξ ὅλης καρδίας μετανοήσαντες, καὶ ἐμόνασαν, καὶ τόσον εὐηρέστησαν τὸν Θεὸν μετὰ τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῶν καὶ τὴν θαυμασίαν ἀλλοίωσιν, ὥστε ἐτέλεσαν καὶ θαυμάσια εἰς αἰσχύνην τοῦ μισοκάλου δαίμονος.
Ἄλλην φορὰν ἦλθον τινὲς ἐκ τῶν πλησίον χωρίων εἰς τὸν Ὅσιον καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ φονεύσῃ ἄλλον ἓνα δράκοντα, ὅστις τοὺς ἐζημίωνεν ἄμετρα. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς, διὰ ταπείνωσιν, ὅτι δὲν ἦτο τῆς δυνάμεώς του αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα, καὶ ἀπολύσας αὐτούς, ἐπῆγεν αὐτὸς μόνος εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ δράκοντος καὶ προσηύξατο. Τὸ δὲ θηρίον ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν φωλεὰν μὲ μεγάλην ὁρμὴν καὶ κρότον, σφυρίζον καὶ κάμνον σχῆμα, ὡς νὰ ἤθελε νὰ ὁρμήσῃ ἐπάνω του καὶ νὰ τὸν θανατώσῃ. Πλὴν δὲν ἐφοβήθη ὁ Ὅσιος, οὐδὲ μετετόπισεν, οὔτε ποσῶς ἐδειλίασεν, ἀλλὰ εἶπε ταῦτα πρὸς αὐτὸ μετὰ πίστεως· «Ὁ Κύριος νὰ σὲ ἀποκτείνῃ, διὰ νὰ μὴ ζημιώνῃς τοὺς δούλους του». Καὶ παρευθὺς μὲ τοῦτον τὸν λόγον ἔσκασε τὸ θηρίον, καὶ ἐχύθη εἰς τὴν γῆν τὸ δηλητήριόν του. Οἱ δὲ ἐγχώριοι μαθόντες τοιοῦτο θαυμάσιον συνήχθησαν, καὶ βλέποντες τοσοῦτον μέγα θηρίον νεκρόν, πάλιν δὲν ἐτόλμων νὰ πλησιάσωσιν. Ὁ δὲ Ὅσιος τοὺς ἐθάρρυνε νὰ τὸ καταχώσουν μὲ τὴν ἄμμον, διὰ νὰ μὴ τοὺς θανατώσῃ ἡ δυσωδία του· καὶ οὕτως ἐποίησαν. Ταῦτα μᾶς εἶπεν εἷς μαθητὴς τοῦ Ἀμμούν, ὅστις καὶ ἕτερα τοιαῦτα μᾶς εἶπε, τὰ ὁποῖα διὰ βραχυλογίαν ἀφήκαμεν ἄγραφα.