ΙΑΚΩΒΟΣ ὁ Ἅγιος Πατὴρ ἡμῶν ἔγινεν Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας τῆς Μυγδονίας, ἡ ὁποία ὀνομάζεται καὶ Νίσιβις [1]· διὰ δὲ τὴν ἄκραν αὐτοῦ ἀρετὴν ὑπῆρξε μέγας θαυματουργός, καὶ νεκρὸν ἀναστήσας μὲ τὴν τοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ πολλοὺς ἐπιστρέψας ἀπὸ τὴν εἰδωλομανίαν εἰς τὴν θεογνωσίαν. Ἀλλὰ καὶ πολλοὺς Χριστιανούς, οἵτινες ἠρνήθησαν τὸν Χριστὸν διὰ τὸν φόβον τῶν τυράννων καὶ βασάνων, πάλιν ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Χριστόν, συγγράψας καὶ βιβλίον ὠφελιμώτατον, μέρη τινὰ τοῦ ὁποίου ἀναφέρει ὁ Ἐπίσκοπος Θεοδώρητος εἰς τὴν καλουμένην «Φιλόθεον Ἱστορίαν» αὐτοῦ. Οὗτος ὁ Ἅγιος ἐδοκίμασε πολλοὺς πειρασμοὺς ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας βασιλεῖς ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, οὐδόλως ὅμως μετεβλήθη ἡ γνώμη του. Ἔφθασε δὲ καὶ ἕως εἰς τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καὶ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Οἰκουμενικῇ πρώτῃ Συνόδῳ τῇ γενομένῃ ἐν ἔτει τκε’ (325) ἐχρημάτισεν εἷς τῶν ἐκεῖ παρόντων τριακοσίων δεκαοκτὼ Θεοφόρων Πατέρων. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐβεβαίωσε καὶ ἐπεσφράγισε τὰ ἐκεῖ κηρυχθέντα μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ Πατέρων μετέβη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ συνήντησε, τὸν μέγαν Μητροφάνην τὸν Κωνσταντινουπόλεως, μὲ τὸν ὁποῖον συνομιλήσας, ἐκήδευσεν αὐτὸν τότε κοιμηθέντα καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν θρόνον του. Ὀλίγον δὲ ζήσας μετὰ ταῦτα καὶ μὲ σημεῖα καὶ θαύματα διαλάμψας, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Νίσιβις ἢ Ἀντιόχεια Μυγδονική· πόλις κειμένη μεταξὺ Τίγρητος καὶ Εὐφράτου καὶ εἰς ἐπίκαιρον θέσιν ἐπὶ τῆς μεγάλης ὁδοῦ μεταξὺ Τίγρητος ποταμοῦ καὶ Μεσογείου θαλάσσης. Τὸ ὄνομα Ἀντιόχεια ἔλαβεν ἐπὶ Σελευκιδῶν (βλέπε ὑποσημ. σελ. 361-362). Ἀπὸ τοῦ ἔτους 149 π.Χ. μέχρι τοῦ ἔτους 14 μ.Χ. διετέλεσε πρωτεύουσα τῆς Ἀρμενίας. Ἀκολούθως περιῆλθεν εἰς τοὺς Ρωμαίους, κατόπιν εἰς τοὺς Πέρσας καὶ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1514 μέχρι σήμερον εἰς τοὺς Τούρκους. Ὑπὸ τούτων καλεῖται Νισιμπίν, πλησίον δὲ αὐτῆς διέρχεται ἡ Τουρκοσυριακὴ μεθόριος.