ΚΥΡΙΑΚΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς, ἀφ’ οὗ ἐφανέρωσε τὸν Τίμιον Σταυρὸν καὶ ἀφ᾽ οὗ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθη, ἐγένετο καὶ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, παρετάθη δὲ ἡ ζωή του ἕως εἰς τοὺς χρόνους Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ἐν ἔτει τξα’ (361). Ὅταν δὲ ὁ Ἰουλιανὸς ἐξῆλθεν εἰς ἐκστρατείαν κατὰ τῶν Περσῶν, ἐπῆγε καὶ εἰς τὰ μέρη τῆς Παλαιστίνης καὶ μαθὼν περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Κυριακοῦ, ἐκράτησεν αὐτὸν καὶ τὸν ἠνάγκασε νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα· ὁ δὲ Ἅγιος ἤλεγξεν αὐτόν. Ὅθεν προσέταξεν ὁ Παραβάτης νὰ κοπῇ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ χείρ, εἰπών· «Σὺ πολλὰς ἐπιστολὰς ἔγραψας δι’ αὐτῆς τῆς χειρὸς καὶ πολλοὺς παρεκίνησας νὰ ἀρνηθῶσι τοὺς θεούς». Ἔπειτα ἔχυσε μόλυβδον ἐπὶ τοῦ στόματός του καὶ μετὰ ταῦτα ἔβαλεν αὐτὸν ἐπὶ χαλκίνης καὶ πεπυρωμέκης κλίνης. Ἐπειδὴ δὲ ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου, Ἄννα ὀνόματι, ἀκούσασα, ἦλθε νὰ τὸν ἴδῃ, συνελήφθη καὶ κρεμασθεῖσα ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς κατακαίεται μὲ ἀνημμένας λαμπάδας καὶ οὕτω παραδίδει τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Ὁ δὲ Ἅγιος Κυριακός, τεθεὶς ἐντὸς λέβητος πλήρους βεβρασμένου ἐλαίου καὶ ταυτοχρόνως κτυπηθεὶς διὰ ἀκοντίου, ἐτελειώθη ὁ ἀοίδιμος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς καὶ ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως.