ΣΤΕΦΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Σαββαΐτης ἤκμαζεν ἐν ἔτει ψϟ’ (790). Οὗτος ὁ εὐλογημένος ἐγένετο ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας Μοναχός εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν Λαύραν τοῦ μεγάλου Πατρὸς Σάββα ἐδιδάχθη ἀπὸ τοὺς ἐν τῇ Λαύρᾳ κατοικοῦντας Ἁγίους Πατέρας τὸν τοῦ Θεοῦ φόβον καὶ πᾶσαν ἄλλην ἀρετὴν καὶ ἀσκητικὴν πρᾶξιν. Ἄγευστος δὲ διέμεινε τῶν ἡδονῶν τοῦ κόσμου ὁ μακάριος οὗτος, διότι ἔγινε Μοναχὸς πολὺ νέος. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν προέκοψεν εἰς τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν καὶ ἔλαμψεν εἰς τὴν ὑπακοὴν καὶ ἡσυχίαν, τότε ἠξιώθη καὶ τοῦ χαρίσματος τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ χάριν τῶν παραδόξων θαυμάτων ἔλαβεν ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀφ’ οὗ πρῶτον ἐνέκρωσε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος μὲ ἐγκράτειαν, μὲ πόνους ἀσκητικοὺς καὶ μὲ θείαν σύνεσιν καὶ ἀφ’ οὗ ἔφθασεν εἰς ἄκραν ἀπάθειαν. Διότι ἰάτρευσε κόρην τινὰ δαιμονιζομένην διὰ τῆς προσευχῆς του καὶ ταύτην παρέδωκε ὑγιᾶ εἰς τὸν πατέρα της.
Εὑρισκόμενος δὲ ὁ Ὅσιος πάντοτε εἰς τὴν ἔρημον, παραδόξως ἡμέρωνε τὰ ἄγρια ζῷα καὶ εἰς τὰς πλησιαζούσας αὐτὸν δορκάδας ἔδιδε τροφὴν μὲ τὰς χεῖράς του. Μίαν φορὰν δέ, ἐπειδὴ ἐδίψησεν ὁ μαθητής του, ἐκτύπησεν ὁ Ὅσιος τὴν γῆν μὲ τὴν ράβδον του καὶ ἀνέβλυσεν ὕδωρ, μὲ τὸ ὁποῖον τὸν ἐπότισε καὶ ἄλλα δὲ σημεῖα ἐποίησε καὶ θαύματα. Ἦτο δὲ ἁπλοῦς τὸ ἦθος, γλυκὺς εἰς τὴν συνομιλίαν, εὐπροσήγορος εἰς τὴν γνώμην. Οὗτος λοιπὸν διαλάμψας πανταχοῦ ὡς ἥλιος μὲ τὴν ἄσκησιν καὶ τὰ θαύματα, καὶ παράδειγμα γενόμενος ἀρετῆς εἰς τοὺς μαθητάς του, ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν [1].
Ὑποσημειώσεις
[1] Οὗτος ὁ Ὅσιος ἠγωνίσατο κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ ποιητὴς ἐγένετο ᾀσματικῶν Τροπαρίων, ὡς τοῦτο ἀναφέρει ὁ Γραπτὸς Θεοφάνης εἰς τὸν μελουργηθέντα παρ’ αὐτοῦ Κανόνα εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον.