ΝΕΣΤΩΡ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, ἔζη δὲ κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν δυσσεβῶν βασιλέων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ κατὰ τὸ αὐτὸ ἔτος κατὰ τὸ ὁποῖον ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος. Ἦτο δὲ τότε ὁ μακάριος οὗτος Νέστωρ πολὺ νέος, ἄγων τὴν ἡλικίαν ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀρχίζουσι νὰ φύωνται αἱ τρίχες τοῦ πώγωνος, γλυκὺς εἰς τὴν θεωρίαν, ὡραῖος εἰς τὸ κάλλος καὶ γνώριμος τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.
Βλέπων δὲ ὁ μακάριος Νέστωρ ὅτι ὁ βασιλεὺς Μαξιμιανὸς ἔχαιρε καὶ ἠγάπα βάρβαρόν τινα, Λυαῖον ὀνομαζόμενον, καὶ ὅτι ἐκαυχᾶτο μεγάλως εἰς τὴν ἀνδρείαν τοῦ βαρβάρου ἐκείνου καὶ εἰς τὰς νίκας, τὰς ὁποίας ἔκαμνε μὲ ὅσους ἐπάλαιεν, ὅστις καὶ πολλοὺς Χριστιανοὺς ἐθανάτωσεν, ἐμίσησε τὴν τοιαύτην ὑπερηφάνειαν τοῦ Λυαίου. Βλέπων δὲ καὶ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἔλαβε θάρρος, ὅτι ἂν μόνον θωρακισθῇ μὲ τὰς εὐχὰς ἐκείνου καὶ πολεμήσῃ τὸν βάρβαρον Λυαῖον, θέλει βεβαίως τὸν νικήσει. Ὅθεν προστρέχει εἰς τὸν Μέγαν Δημήτριον, εἰς τὴν φυλακὴν τότε εὑρισκόμενον, καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ λέγει· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ Δημήτριε, ἐγὼ εἶμαι πρόθυμος νὰ μονομαχήσω μὲ τὸν Λυαῖον· διὰ τοῦτο εὖξαι ὑπὲρ ἐμοῦ ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ». Ὁ δὲ Ἅγιος, σφραγίσας αὐτὸν μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ εἶπε· «Καὶ τὸν Λυαῖον θέλεις νικήσει καὶ διὰ τὸν Χριστὸν θέλεις μαρτυρήσει». Οὕτω λοιπὸν μὲ τὰς εὐχὰς τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καθοπλισθεὶς ὁ γενναῖος Νέστωρ εἰσῆλθεν ἐντὸς τοῦ σταδίου ἀφόβως, καὶ ἀφ’ οὗ ἐξέπληξε τὸν Μαξιμιανὸν διὰ τῆς ὡραίας του ὄψεως, συνωμίλησε μετ’ αὐτοῦ εἰπὼν ὅσα εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου εἴδομεν, εἶπεν· «Ὁ Θεὸς τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι»· καὶ πολεμήσας μὲ τὸν Λυαῖον, κτυπᾷ τοῦτον κατάκαρδα μὲ τὴν μάχαιράν του καὶ τὸν φονεύει πάραυτα, πληγώνει δὲ ἐν ταὐτῷ καὶ τὸν βασιλέα μὲ πληγὴν ψυχικήν, διότι προὐξένησεν εἰς αὐτὸν λύπην ἀπαρηγόρητον· ἕνεκα τοῦ ὁποίου ὀργισθεὶς ὁ τύραννος προσέταξεν ὁ μὲν Ἅγιος Δημήτριος νὰ κατατρυπηθῇ μὲ λόγχας, ὁ δὲ Ἅγιος Νέστωρ νὰ θανατωθῇ μὲ ξίφος. Καὶ οὕτως ἔλαβον ἀμφότεροι παρὰ Χριστοῦ τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.
Ἀμήν.