ΙΩΑΣΑΦ ὁ ἀείμνηστος καὶ νέος Ὁσιομάρτυς ἦτο μαθητὴς καὶ αὐτὸς τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ὁσίου Νήφωνος καὶ ἐσπούδαζεν ὅσον τὸ δυνατὸν νὰ μιμῆται τὰς ἀρετὰς καὶ τους ἀγῶνας τοῦ ἱεροῦ διδασκάλου του· φθάσας δὲ εἰς τὴν πρὸς Θεὸν τελείαν ἀγάπην, ἐπεθύμει νὰ δώσῃ καὶ αὐτὸς τὴν ζωήν του εἰς θάνατον διὰ τὸν Χριστὸν μὲ Μαρτύριον· ὅθεν καὶ ἐφανέρωσε τὸν σκοπόν του εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις γνωρίσας, ὅτι εἶναι τοῦτο θέλημα Θεοῦ, προεῖπεν εἰς αὐτόν, ὅτι ἔχει νὰ τελειώσῃ τὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν.
Μετὰ τὴν κοίμησιν λοιπὸν τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, ὁ εὐλογημένος οὗτος Ἰωάσαφ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, κατὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐκεῖ παρρησιασθεὶς εἰς τὸ κριτήριον τῶν Τούρκων ἐκήρυξε μὲ μεγάλην παρρησίαν ἔμπροσθεν εἰς ὅλους τὸ μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὸ μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. Ὅθεν οἱ Ἀγαρηνοὶ ταῦτα ἀκούοντες ἐπαίδευσαν αὐτὸν ἀνηλεῶς μὲ διάφορα βάσανα, καὶ τέλος ἀπέτεμον τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν, ἐν ἔτει ͵αφλϛ’ (1536) τὴν κϛ’ (26ην) Ὀκτωβρίου, ὅτε εἶναι καὶ ἡ μνήμη τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, καὶ οὕτως ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.