ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ ἡ Ἁγία Μάρτις ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δομετιανοῦ τοῦ ἐν ἔτει πα’ (81) βασιλεύσαντος καὶ διέτριβεν εἰς τὴν πόλιν τοῦ Μαρκιανοῦ [1], κηρύττουσα τὸν Χριστόν. Ὅθεν διεβλήθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Σέργιον ὡς Χριστιανή. Παρασταθεῖσα λοιπὸν εἰς αὐτὸν ὡμολόγησεν ὅτι πιστεύει εἰς τὸν Χριστόν, ὅτι ἐδιδάχθη ἀπὸ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον καὶ ὅτι εἶναι ἑτοίμη νὰ ἀποθάνῃ διὰ τὸν Χριστόν. Τούτου ἕνεκα πρῶτον μὲν ἔδειραν αὐτὴν εἰς ὅλον τὸ σῶμα μὲ σφαίρας μολυβδίνας· ἔπειτα ἔρριψαν αὐτὴν εἰς τὴν φυλακήν. Ἐκεῖ δὲ ἐφάνη εἰς αὐτὴν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ τῆς εἶπε· «Χαῖρε καὶ μὴ λυπῆσαι, διότι θέλεις ὑπάγει δεδεμένη εἰς τὴν ἰδικήν σου πατρίδα διὰ τὴν ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ».
Μετὰ ἑπτὰ ἡμέρας ἐξήγαγεν αὐτὴν ὁ ἄρχων ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ ἐκκαύσας μίαν κάμινον προσέταξε να ρίψωσιν ἐντὸς αὐτῆς τὴν Ἁγίαν. Ὅθεν ἐρρίφθη εἰς τὴν κάμινον καὶ ἔμεινεν ἐντὸς αὐτῆς ἀρκετὴν ὥραν· φυλαχθεῖσα δὲ ἀβλαβὴς ἐξῆλθε καὶ ἐποίησεν ὅλους νὰ θαυμάζωσι καὶ νὰ ἐξίστανται. Εἶτα, ἐν ᾧ ἡ Μάρτυς προσηύχετο, ἠκούσθη βοὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ φοβερὰ μετ’ ἀστραπῶν καὶ βροντῶν· ἔπεσε δὲ καὶ χάλαζα τόσον πολλή, ὥστε ἔσβεσε τὸ πῦρ τῆς καμίνου, πολλοὶ δὲ ἐξ αὐτῆς ἐκινδύνευσαν νὰ ἀποθάνωσι. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ ἡγεμὼν φοβηθεὶς ἔφυγε μὲ τοὺς ἐκεῖ παρευρεθέντας. Μετὰ ταῦτα λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ ἡγεμών· «Ποία εἶσαι σύ; καὶ ποῖα εἶναι τὰ κατὰ σέ; καὶ ἀπὸ ποίαν χώραν κατάγεσαι;». Ἡ δὲ Ἁγία ἐσιώπα. Μαθὼν δὲ ἀπὸ τοὺς παρεστῶτας, ὅτι ἦτο ἀπὸ τὴν πόλιν τῆς Ἡρακλείας [2], ἔστειλεν αὐτὴν δεδεμένην εἰς τὸν ἐκεῖ ἡγεμόνα. Τότε Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη εἰς αὐτὴν καὶ τῆς εἶπεν· «Ἔχε θάρρος, θύγατερ, διότι ὅταν μέλλῃς νὰ παρασταθῇς εἰς τὸν ἡγεμόνα, τότε ἐγὼ θέλω εἶσαι μετὰ σοῦ».
Φθάσασα ἡ Ἁγία εἰς τὴν Ἡράκλειαν, παρεστάθη εἰς τὸν ἡγεμόνα· ὁ ὁποῖος, κρεμάσας αὐτὴν ἐπὶ ξύλου, τὸ ὁποῖον ὡμοίαζε μὲ μάγγανον, κατεξέσχιζε τὸ σῶμά της εἰς διάστημα τριῶν ὡρῶν. Καὶ αἱ μὲν σάρκες τῆς Ἁγίας κοπτόμεναι ἀνέδιδον εὐωδίαν μύρου· αὐτὴ δὲ σιωπηλῶς προσηύχετο, ὥστε ὅλοι ἔλεγον, ὅτι δὲν πάσχει σῶμα ἔμψυχον, ἀλλὰ ἄψυχον. Καταβιβάσας δὲ αὐτὴν ἀπὸ τὸ μάγγανον, τὴν ἔρριψεν εἰς βορὰν τῶν θηρίων. Λέων δέ τις μέγας ἐπλησίασεν εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ λαβὼν παραδόξως ἀνθρωπίνην φωνήν, τὴν μὲν τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρα ἐπῄνει καὶ ἐμακάριζε, τοὺς δὲ ἀπίστους καὶ παρανόμους ἤλεγχε καὶ κατηγόρει. Ἔπειτα ἀφέθη καὶ μία λέαινα κατὰ τῆς Ἁγίας, ἥτις πλησιάσασα ἐστάθη παρὰ τὴν ἄλλην πλευρὰν τῆς Μάρτυρος. Ἵσταντο δὲ οἱ δύο λέοντες ὁ μὲν ἐκ δεξιῶν, ἡ δὲ ἐξ ἀριστερῶν τῆς Ἁγίας, ὡς ἀρνία ἄκακα.