Ἔπασχεν ἡ νῆσος Κεφαλληνία εἰς τὸν καιρὸν ποὺ ἔζη ἀκόμη ὁ Ἅγιος ἀπὸ μεγάλην ἀνομβρίαν. Τὸ κακὸν τοῦτο εἰς ἐκείνους τοὺς καιροὺς ἦτο πολὺ μέγα καὶ ὀλέθριον, διότι τότε ἦσαν ὀλίγα ἀμπέλια καὶ σταφίδες, καὶ ὅλον σχεδὸν τὸ εἰσόδημα τῆς νήσου συνίστατο εἰς τὰ διάφορα εἴδη τῶν γεννημάτων καὶ σπαρτῶν. Βλέποντες οἱ κάτοικοι τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον τοὺς ἠπείλει, προστρέχουσιν εἰς τὸν Θεὸν μὲ δεήσεις καὶ λιτανείας, ἀλλὰ ὁ καιρὸς παρήρχετο καὶ τὸ κακὸν ἠπείλει παντελῆ ἀφανισμὸν εἰς τὰ σπαρτά. Νεύει τότε ἡ ἄκρα εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸ μέγα κακόν, καὶ διὰ νὰ φανερώσῃ τὴν ἀρετὴν καὶ παρρησίαν, τὴν ὁποίαν ὁ θεῖος Γεράσιμος μὲ τὴν πιστὴν ἐργασίαν ἀπέκτησεν εἰς αὐτόν, καὶ ὅλοι ἐκ συμφώνου φωνάζουσιν ὅτι ἐὰν δὲν προστρέξωσιν εἰς τὸν Ὅσιον Γεράσιμον καὶ ἐὰν αὐτὸς δὲν παρακαλέσῃ τὸν Θεόν, δὲν γίνεται καμμία θεραπεία εἰς τὸ κακὸν αὐτό.

Τρέχουσι λοιπὸν, ὡς ἐξ ἑνός, ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς νήσου εἰς τὸν Ὅσιον, ὅστις ἦτο ἡ μόνη ἐλπίς, ἡ ὁποία ἔμεινεν εἰς αὐτούς, διὰ νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ, τοῦ διηγοῦνται τὴν συμφοράν, τοῦ παριστάνουσι μὲ δάκρυα τὴν κατάστασιν τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ τὸν παρακαλοῦσι θερμῶς νὰ μὴ τοὺς ἐγκαταλείψῃ ἀλλὰ νὰ μεσιτεύσῃ δι’ αὐτοὺς εἰς τὸν δυνάμενον νὰ θεραπεύσῃ ἐκείνην τὴν φοβερὰν πληγήν. Τοὺς δέχεται ὁ Ἅγιος μὲ ἱλαρότητα, τοὺς συμπονεῖ, λυπεῖται ἡ ψυχή του ἀληθῶς, ἐννοεῖ καὶ αὐτὸς τὸ βάρος τῆς πληγῆς· ἀλλ’ ὅμως ἡ ἄκρα του ταπείνωσις τὸν βιάζει νὰ συστέλληται καὶ νὰ παραιτῆται, νὰ ὀνομάζῃ τὸν ἑαυτόν του ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον εἰς τὸ νὰ παρρησιασθῇ εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ τοῦ ζητήσῃ τοιαύτην χάριν, γινώσκων, κατὰ τὸν θεῖον Μάξιμον, «ὅτι οὐ μικρὸς ὁ ἀγὼν κενοδοξίας ἀπαλλαγῆναι». Ἀλλὰ ἡ παραίτησίς του καὶ ἡ ταπείνωσίς του αὐξάνουσι τὴν θερμότητα καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ λαοῦ, καὶ διὰ νὰ συντέμνω τὸν λόγον, πείθεται ὁ Ἅγιος, γονατίζει, δακρύζει, παρακαλεῖ πιστῶς καὶ θερμῶς τὸν Πλάστην νὰ ἐλεήσῃ τὸ πλάσμα του, τὸν οὐράνιον Πατέρα νὰ παραβλέψῃ τὰ σφάλματα τῶν τέκνων του, παρακαλεῖ τὸν πλουσιόδωρον νὰ ἀνοίξῃ τὴν πηγὴν τῶν δωρεῶν καὶ νὰ ἐλεήσῃ τὸν λαόν του. Καὶ πράγματι εἰσακούει ὁ Θεὸς τὴν προσευχὴν τοῦ δούλου του, λαμβάνει πέρας τὸ ζήτημά του, γίνεται εἰς ὅλους φανερὰ καὶ ἀναμφίβολος ἡ πρὸς Θεὸν παρρησία τοῦ Ὁσίου Γερασίμου καὶ ἐχορτάσθη ἡ διψασμένη ἡ γῆ, ἐψυχαγωγήθησαν τὰ σπαρτά, παρηγορήθη ὁ λυπημένος λαός, ἐδόξασαν ὁλοψύχως τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ, ηὐχαρίστησαν χρεωστικῶς τὸν Ἅγιον καὶ ἐπέστρεψεν ἕκαστος εἰς τὴν οἰκίαν του, εὐφραινόμενος καὶ κηρύττων μεγαλοφώνως τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίαν τοῦ Ἁγίου τούτου.