ΔΟΜΝΙΝΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο ἐκ τῆς μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης ἐν ἔτει σπη’ (288). Ὅτε δὲ ὁ Μαξιμιανὸς ἔκτιζε βασιλικὰ ἀνάκτορα εἰς τὴν πόλιν αὐτήν, τότε συνελήφθη ὁ Ἅγιος οὗτος ὡς Χριστιανὸς καὶ κήρυξ τῆς εὐσεβείας, καὶ παρεστάθη εἰς τὸ βῆμα τὸ βασιλικόν. Παρασταθέντος δὲ αὐτοῦ, λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Μαξιμιανός· «Διατί σὺ τολμᾷς νὰ ὁμολογῇς ἄλλον Θεόν, ἐνῷ ὁ βασιλεὺς τιμᾷ καὶ ὁμολογεῖ τοὺς θεοὺς τῶν πατέρων αὐτοῦ; Ἂν λοιπὸν θέλῃς νὰ ζήσῃς, θυσίασον εἰς τοὺς θεούς». Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος δὲν ἐπείθετο, προσέταξεν ὁ τύραννος νὰ καταξεσχίσωσι τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος· ὁ δὲ Μάρτυς καὶ τὴν βάσανον ταύτην πάσχων περιεγέλα τὸν τύραννον. Τούτου ἕνεκα προσέταξεν ὁ δυσσεβὴς νὰ ἐκβάλωσι τὸν Ἅγιον ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐκεῖ νὰ θλάσωσι τὰ σκέλη αὐτοῦ. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔκοψαν τοὺς πόδας αὐτοῦ, ἔμεινεν ἀκόμη ζωντανὸς ἑπτὰ ὁλοκλήρους ἡμέρας χωρὶς νὰ φάγῃ τελείως. Οὕτω δὲ εὐχαριστῶν τὸν Κύριον παρέδωκεν εἰς αὐτὸν τὴν ψυχὴν ὁ μακάριος.