ΜΙΧΑΗΛ ὁ Ὅσιος καὶ Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες Ἅγιοι ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου Ϛ’ καὶ Εἰρήνης τῆς μητρὸς Κωνσταντίνου ἐν ἔτει ψπ’ (780), κατοικοῦντες εἰς Μοναστήριον ὀνομαζόμενον Ζώβη, τὸ ὁποῖον ἦτο παρὰ τὴν Σεβαστούπολιν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ τότε Ἀμηρᾶς τῶν Ἀγαρηνῶν, Ἀλεὶμ ὀνομαζόμενος, ἐπολέμει τὴν χώραν ἐκείνην, συνέλαβε καὶ τούτους τοῖς Ὁσίους Πατέρας, καὶ παρεκίνει αὐτοὺς νὰ ἀρνηθῶσι τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Ὁσιώτατος Ἡγούμενος Μιχαὴλ τὸν μὲν ἀσεβῆ ἐκεῖνον γενναίως ἤλεγξε καὶ κατῄσχυνε, τοὺς δὲ ὑποτασσομένους εἰς αὐτὸν Μοναχοὺς παρεκίνησε καὶ ἐθάρρυνε, διὰ νὰ ὑπομείνωσιν ἀνδρείως τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον. Ὅθεν τοσαύτην γενναιότητα ἔδειξαν οἱ ἀοίδιμοι, ὥστε αὐτοὶ πρῶτοι ἔκλιναν τὰς κεφαλάς των ὑπὸ τὸ ξίφος καὶ ἀπεκεφαλίσθησαν. Ἔπειτα ὁ πανόσιος αὐτῶν Ἡγούμενος Μιχαὴλ ξίφει, καὶ αὐτὸς ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν, καὶ οὕτω πρὸς ὃν ἐπόθουν Χριστὸν οἱ μακάριοι ἐξεδήμησαν.