ΣΑΔΩΘ ὁ ἔνδοξος Ἱερομάρτυς ἦτο Ἐπίσκοπος εἰς ἐπαρχίαν τινὰ τῆς Περσίας καθ’ ὃν χρόνον ἐβασίλευεν ὁ Σαβώριος εἰς τὴν χώραν ταύτην, ἐν ἔτει τλ’ (330). Ἐπειδὴ δὲ οὗτος ἐδίδασκε τὸν λαὸν τοῦ Χριστοῦ, ἐβάπτισε δὲ καί τινας Πέρσας, τούτου ἕνεκα διεβλήθη εἰς τὸν βασιλέα Σαβώριον. Παραστὰς δὲ εἰς αὐτόν, καὶ μὴ πεισθεὶς νὰ προσκυνήσῃ τὸν ἥλιον, τὸ πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ, δέρεται μὲ ράβδους. Ἔπειτα κόπτουσι τὸ δέρμα του ἀπὸ τὸ μέτωπον ἕως τοὺς ὄνυχας τῶν ποδῶν, καὶ οὕτως ἀπέσπασαν ἐξ αὐτοῦ λωρίδα πλάτους τεσσάρων δακτύλων. Εἶτα δέρουσιν αὐτὸν μὲ νεῦρα βοῶν, καὶ κυλίουσιν ἐπὶ ἀνημμένων ἀνθράκων καὶ ἐπὶ πασσάλων· μετὰ ταῦτα σφίγγουσιν αὐτὸν εἰς παγίδα καὶ κατασυντρίβουσι τὰ ὀστᾶ του. Ταῦτα δὲ ὅλα ὑπέμεινεν εὐχαρίστως ὁ γενναῖος τοῦ Κυρίου ἀγωνιστής, διὰ τῆς ὑπομονῆς του δὲ ταύτης ἐξηρέθισε περισσότερον τὸν τύραννον, ὅστις ἐπρόσταξε νὰ ριφθῇ εἰς τὴν φυλακὴν μέχρι νεωτέρας ἐξετάσεως. Εἶτα ἐκβάλλεται ἀπὸ τὴν φυλακήν, καὶ πάλιν ἐρωτᾶται ἄν προσκυνῇ τὰ ἀνωτέρω στοιχεῖα· ἐπειδὴ δὲ εὑρέθη ὑγιὴς ἀπὸ τὰς προτέρας πληγάς, διὰ τοῦτο ἐκρέμασαν αὐτὸν μὲ τὴν κεφαλὴν πρὸς τὰ κάτω καὶ κατετρύπησαν τὸ σῶμά του μὲ περόνας.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἤκουσε τὸν βασιλέα νὰ ἀπειλῇ ἔτι αὐτόν, ὅτι θέλει διασκορπίσει ναὶ ἐξαφανίσει τελείως ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός του, διὰ τοῦτο ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Πιστεύω εἰς τὸν Θεόν μου, ὅτι ἂν μὲ διασκορπίσῃς, οἱ Χριστιανοὶ θέλουσι διαμοιρασθῆ τὰ λείψανά μου, καὶ ὅστις ἐπικαλεσθῇ τὸν Θεὸν διὰ τοῦ ὀνόματός μου, θέλει εὕρει σωτηρίαν». Εὐθὺς δὲ ὡς εἶπε τοὺς λόγους τούτους, ἀπέκοψαν τὴν ἱερὰν γλῶσσάν του. Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητὴς ὑψώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὰς χεῖράς του εἰς τὸν οὐρανόν, προσηυχήθη νοερῶς. Καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἀκούει φωνὴν ἀπὸ τὸν οὐρανὸν λέγουσαν· «Ἡ αἴτησίς σου ἐξεπληρώθη καὶ ἰδοὺ θέλεις λαλεῖ ὡς τὸ πρότερον». Ὅθεν ἀνεφύη πάλιν ἡ γλῶσσά του καὶ δι’ αὐτῆς ἐλάλει καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Ταῦτα δὲ τὰ θαυμάσια βλέποντες οἱ λαοὶ ἐθαύμασαν καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἄνθρωποι χίλιοι διακόσιοι ἑβδομήκοντα.

Βλέπων δὲ ὁ βασιλεύς, ὅτι πολλοὶ Πέρσοι διὰ τοῦ Ἁγίου πιστεύουσιν εἰς τὸν Χριστόν, προσέταξε νὰ κόψωσι τὴν κεφαλήν του. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐφώναζαν λέγοντες: «Βασιλεῦ, καὶ ἡμεῖς διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἕτοιμοι εἴμεθα νὰ ἀποθάνωμεν, διὰ τοῦτο ἐξέδωκεν ἀπόφασιν ὁ βασιλεὺς νὰ θανατώσωσι καὶ ἐκείνους. Ἔλαβον λοιπὸν ὅλους οἱ στρατιῶται καὶ ἀπήγαγον εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης. Ὁ δὲ Ἅγιος Σαδὼθ προσηυχήθη πρῶτον εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἔπειτα ἐσφράγισεν ὅλους τοὺς σὺν αὐτῷ ὄντας ἑκατὸν εἴκοσιν. Καὶ οὕτως αὐτὸς μὲν ἀπεκεφαλίσθη πρῶτος, ἀκολούθως δὲ ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ οἱ λοιποὶ καὶ ἔλαβον ὅλοι τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ