ΛΑΖΑΡΟΣ ὁ Δίκαιος καὶ Ἅγιος, ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ, φεύγων τοὺς Ἰουδαίους, οἵτινες ἤθελον νὰ ἀποκτείνωσιν αὐτόν, διότι πολλοὶ δι’ αὐτοῦ ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν, κατέφυγεν εἰς τὴν νῆσον Κύπρον, ἔνθα καὶ ἐδίδασκε τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, κατόπιν δὲ καὶ Ἀρχιερεὺς ἐχειροτονήθη τῆς πόλεως τοῦ Κιτίου ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καλῶς λοιπὸν καὶ θεοφιλῶς πολιτευσάμενος, μετὰ τριάκοντα ἔτη ἀπὸ τῆς ἀναβιώσεως αὐτοῦ θνῄσκει καὶ πάλιν καὶ θάπτεται ἐκεῖ πολλὰ θαύματα κατεργασάμενος.
Μετὰ παρέλευσιν δὲ πολλῶν ἐτῶν, ἤτοι ἐν ἔτει ωϟ’ (890), Λέων Ϛ’ (886-912) ὁ μακάριος καὶ ἀοίδιμος καὶ ἐν βασιλεῦσι σοφώτατος καὶ πιστότατος βασιλεύς, ὁρμηθεὶς ἐκ θείου ζήλου καὶ οἱονεὶ ἐκ θείας ἐμπνεύσεως, πρῶτον μὲν ἔκτισεν Ἐκκλησίαν μεγαλωτάτην καὶ ὡραιοτάτην εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου καὶ Μοναστήριον ὁλόκληρον συνέστησε· μετὰ ταῦτα δὲ ἔστειλε καὶ ἔφερεν ἀπὸ τὴν Κύπρον τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον, τὸ ὁποῖον εὑρέθη εἰς τὴν γῆν τεθειμένον ἐντὸς μαρμαρίνου κιβωτίου, εἰς τὴν πόλιν τῶν Κιτιαίων. Ἦσαν δὲ γεγλυμμένα εἰς τὸ μάρμαρον μὲ ἄλλην γλῶσσαν τὰ γράμματα ταῦτα· «Λάζαρος ὁ τετραήμερος καὶ φίλος Χριστοῦ». Ὅταν δὲ ἐφέρθη τὸ ἅγιον λείψανον [1] εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἔβαλεν αὐτὸ ὁ βασιλεύς ἐντὸς θήκης ἀργυρᾶς καὶ οὕτως ἀπεθησαύρισεν αὐτὸ φιλοτίμως εἰς τὸν παρ’ αὐτοῦ κτισθέντα ὡς ἀνωτέρω Ναόν.
Ὑποσημειώσεις
[1] Βλέπε καὶ κατὰ τὴν δʹ (4ην) Μαΐου, ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», καθ’ ἣν συνεορτάζεται ἡ ἀνακομιδὴ αὕτη τοῦ λειψάνου τοῦ Δικαίου Λαζάρου μετὰ τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.