ΦΛΩΡΕΝΤΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο Χριστιανὸς καὶ ζηλωτὴς τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἀρετῆς, ἐξουθένει μὲν καὶ κατηγόρει ἔμπροσθεν εἰς ὅλους τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων, ἐστήριζε δὲ τοὺς Χριστιανοὺς εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν καὶ μὲ κάθε τρόπον ὡδήγει αὐτοὺς εἰς τὴν ἐργασίαν τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν. Ταῦτα δὲ πράττων καὶ μεταχειριζόμενος συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα τῆς Θεσσαλονίκης, καὶ ἐρωτηθεὶς παρ᾽ αὐτοῦ, τὸν μὲν Χριστὸν παρρησίᾳ ὡμολόγησεν ἔμπροσθεν πάντων, ὅτι εἶναι Θεὸς προαιώνιος καὶ ποιητὴς τοῦ παντός, τοὺς δὲ θεοὺς τῶν Ἑλλήνων περιεγέλασεν, ὅτι εἶναι ξύλα καὶ λίθοι, ἀργύριον καὶ χρυσίον, χάλκωμα καὶ σίδηρος καὶ εἴδωλα ἄψυχα καὶ ἀναίσθητα. Ὅθεν, ἐπειδὴ ταῦτα εἶπε, δέρεται δυνατά. Ἔπειτα κρεμᾶται ἐπάνω εἰς ξύλον καὶ καταξεσχίζεται. Εἶτα ρίπτεται ἐντὸς ἀνημμένης πυρᾶς. Καὶ οὕτω χαίρων καὶ προσευχόμενος καὶ εὐχαριστῶν τὸν Θεὸν ἐτελειώθη ὁ μακάριος ἐντὸς αὐτῆς καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.