ΘΕΟΣΕΒΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ, ἡμῶν, ὁ Ἀρσινοΐτης, ἐγεννήθη εἰς τὴν κώμην Ἀρσινόην κειμένην πλησίον τῆς Παφίας τῆς Μαιλάνδρας τῆς μεγαλονήσου Κύπρου ἐξ εὐσεβῶν καὶ εὐπόρων γονέων, Μιχαὴλ καὶ Ἄννης καλουμένων, εἶχε δὲ καὶ ἀδελφὸν τὸν Ὅσιον Ἀρκάδιον τὸν μετέπειτα Ἐπίσκοπον Ἀρσινόης, τὸν ἑορταζόμενον κατὰ τὴν κθ’ (29ην) Αὐγούστου [1]. Ἐνῷ δὲ ὁ ἀδελφός του Ἀρκάδιος ἐστάλη ἀπὸ τοὺς γονεῖς του εἰς Κωνσταντινούπολιν δι’ ἀνωτέραν μόρφωσιν καὶ μαθημάτων παιδείαν, οὗτος παρέμεινε πλησίον τῶν γονέων του ποιμαίνων τὰ πρόβατα καὶ διαπρέπων ἐν ἀρετῇ καὶ εὐσεβείᾳ. Ἐλθὼν δὲ εἰς γάμον μετά τινος κόρης ἐκ τοῦ χωρίου Φιλούσης καταγομένης ἔπεισεν αὐτὴν ἵνα διάγωσι τὸν βίον αὐτῶν ὡς ἀδελφοί. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Ἅγιος εἶχε τὸν λογισμὸν αὐτοῦ ὅλως ἐστραμμένον εἰς τὸν Θεόν, εὗρεν εἰς τὸ ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον ἐποίμαινε τὰ προβατα ἕν σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον εἰσερχόμενος ἠγωνίζετο διὰ προσευχῆς, νηστείας καὶ ἀγρυπνίας καταδαμάζων τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶν αὐτὸ πρὸς τὰ κρείττονα. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐξήρχετο τοῦ σπηλαίου πρὸς καθοδήγησιν τοῦ ποιμνίου, τὴν αὐτὴν αὐστηρὰν ἄσκησιν διήρχετο διανέμων καὶ τὸν ἄρτον αὐτοῦ εἰς τοὺς πτωχούς, τόσον δὲ μόνον ἐκράτει, ὥστε νὰ μὴ ἀποθάνῃ τῆς πείνης. Ἐὰν δὲ κατά τινα ἡμέραν δὲν εὕρισκε πτωχὸν διὰ νὰ δώσῃ τὸν ἄρτον, τὸν ὁποῖον τοῦ ἔδιδον δι’ αὐτὸν ἐκ τοῦ οἴκου του, τότε διένεμεν αὐτὸν εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ διὰ νὰ ἐπιτελῇ πάντως τὴν ἐλεημοσύνην καὶ νὰ χαλιναγωγῇ τὸ σῶμα.

Οὕτω λοιπὸν ἐναρέτως καὶ ὁσίως πολιτευόμενος πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς του ἔφθασε καὶ εἰς τὸ τέλος τῆς παρούσης προσκαίρου ζωῆς, τὸ ὁποῖον προεγνώρισεν ἐκ θείας ἀποκαλύψεως. Ὅθεν ἀνελθὼν εἰς τὸ σπήλαιον καὶ ἱκανῶς ἐν αὐτῷ προσευξάμενος παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ. Μετὰ δὲ τὴν ὁσίαν αὐτοῦ κοίμησιν συναγαγὼν ὁ κύων αὐτοῦ, διὰ τῶν ὑλακῶν του, τὸ ποίμνιον κατεβίβασεν αὐτὸ εἰς τὸ χωρίον καὶ τὸ ὡδήγησεν εἰς τὸ οἶκόν του. Οἱ δὲ γονεῖς τοῦ Ἁγίου βλέποντες τοῦτο, οὐχὶ δὲ καὶ τὸν Θεοσέβιον, ἐξῆλθον εἰς ἀναζήτησιν αὐτοῦ, ἐπὶ τριήμερον δὲ ἐρευνῶντες οὐδὲν ἀνεῦρον· κατόπιν ὅμως ὁδηγηθέντες ἀπὸ τὰς ὑλακὰς τοῦ κυναρίου ἀνῆλθον εἰς τὸ σπήλαιον καὶ εὗρον ἐκεῖ τὸ ἅγιον λείψανον δροσερὸν καὶ εὐωδιάζον, ἐναγκαλισθέντες δὲ αὐτὸ καὶ κατασπασάμενοι ἐδοκίμασαν νὰ τὸ παραλάβωσι διὰ νὰ τὸ κηδεύσωσιν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν. Κατ’ ἐκείνην δὲ τὴν νύκτα ἐμφανισθεὶς ὁ Ἅγιος κατ’ ὄναρ εἰς τὸν πατέρα αὐτοῦ τοῦ λέγει· «Μή με ἀπαγάγητε ἀπὸ τοῦ τόπου τούτου ἀλλ’ ἐνταῦθα κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα». Ὅθεν ποιήσαντες κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἁγίου ἐνεταφίασαν ἐκεῖ εἰς τὸ σπήλαιον τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου λείψανον, κατόπιν δὲ καὶ Ναὸν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ ᾠκοδόμησαν εἰς δόξαν Θεοῦ, ἔκτοτε δὲ ὁ τόπος ἐκεῖνος κατέστη καὶ παραμένει πηγὴ δαψιλοῦς χάριτος ἰαμάτων διὰ τοῦ Ἁγίου ἐνεργουμένων.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ