ΑΝΤΩΝΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν χώραν τῶν Σύρων, λιθοξόος τὴν τέχνην. Βλέπων δὲ τοὺς Ἕλληνας συνεβούλευσεν αὐτοὺς νὰ ἀφήσωσι τὴν πλάνην ταύτην. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εἰσηκούετο, ἀνεχώρησεν εἰς ἔρημον τόπον, ἔνθα εὗρεν Ἀναχωρητήν τινα καὶ δοῦλον τοῦ Θεοῦ, Τιμόθεον ὀνομαζόμενον, καὶ μετ’ αὐτοῦ συνέζησε τρία ἔτη. Ἔπειτα λαβὼν τὰς εὐχάς του, κατέβη πάλιν εἰς τὸ χωρίον του, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκει ὁ πεπλανημένος ἐκεῖνος λαὸς τῶν Ἑλλήνων. Εὑρὼν λοιπὸν αὐτοὺς ἑορτάζοντας τοὺς δαίμονας, εἰσῆλθεν ἐντὸς τοῦ ναοῦ των καὶ κατέθραυσεν ὅλα τὰ εἴδωλα· διὸ καὶ συλληφθεὶς ὑπ’ αὐτῶν ἐδάρη δυνατά. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἀπάμειαν τῆς Συρίας καὶ παρακαλέσας τὸν Ἐπίσκοπον, ὀνόματι Ὅσιον, ἔλαβεν ἀπὸ αὐτὸν ἐξουσίαν νὰ κτίσῃ Ναὸν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅταν λοιπὸν ἤρχισε τὴν οἰκοδομήν, ἔμαθον τοῦτο οἱ ὁμοχώριοί του Ἕλληνες, οἵτινες ἐλθόντες διὰ νυκτὸς μὲ ξύλα ἀσπλάγχνως αὐτὸν ἐθανάτωσαν καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.