Ὁ δὲ φιλόχριστος μᾶλλον ἢ φιλόχρυσος Νικήτας δὲν ἐζήτησεν ἄλλο δῶρον παρὰ τοῦ βασιλέως, εἰμὴ τὸ νὰ τὸν ἀφήσῃ νὰ γίνῃ Μοναχός. Τότε ὁ βασιλεὺς ἐλυπήθη μὲν διότι ἔμελλε νὰ στερηθῇ τοιοῦτον σοφὸν καὶ στρατηγικώτατον ἄνδρα, ἀλλὰ μὴ δυνάμενος νὰ παραβῇ τὴν ὑπόσχεσίν του, ἐνηγκαλίσθη τὸν θεῖον Νικήταν μετὰ δακρύων καὶ τὸν ἐφίλησε λέγων· «Ὕπαγε, τέκνον, εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον παρακάλει καὶ διὰ τὰς ἰδικάς μου ἁμαρτίας», ἀπελθὼν δὲ ὁ Ἅγιος εἰς Μονὴν ἐκάρη Μοναχὸς καὶ μετωνομάσθη Συμεών.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἔγινεν ὁ Ὅσιος Μοναχὸς καὶ ἐλυτρώθη ἀπὸ τὴν σύγχυσιν τοῦ κόσμου, τότε συνεκέντρωσεν ἐκάθηρε καὶ λόγῳ ἐκαλλώπισεν ὅσους Βίους Ἁγίων εὗρε μέχρι τότε γνωστούς. Ἔπειτα, καθὸ πλούσιος ὢν καὶ ἔχων δύναμιν καὶ μέσα, ἔστειλεν ἀνθρώπους εἰς διαφόρους πόλεις καὶ τόπους καὶ ἔφεραν εἰς αὐτὸν ὅσους Βίους Ἁγίων ἠδυνήθησαν νὰ εὕρουν, τοὺς ὁποίους αὐτὸς πάλιν μετέφρασεν εἰς γλυκυτάτην φράσιν καὶ ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης ἐπωνομάσθη Μεταφραστής. Πάντα δὲ ὅσα ἔγραψεν εἶναι ἀληθῆ καὶ ἀλάνθαστα, τὰ ὁποῖα καὶ αὐτοὶ οἱ διδάσκαλοι τῶν Λατίνων μετέφρασαν εἰς τὸ λατινικόν· περιέχεται δὲ καὶ ὁ Ὅσιος οὗτος Συμεὼν εἰς τὰ Συναξάριά των ὡς Ἅγιος καὶ τὸν ἑορτάζουσιν, ἐπειδὴ ἐμόχθησε τόσον διὰ τὸν Κύριον καὶ διὰ τοὺς Ἁγίους του. Οὕτως ὁσίως καὶ ἐναρέτως πολιτευόμενος ὁ Ὅσιος καὶ πλείστους ὅσους ὠφελήσας καὶ ὠφελῶν καθ’ ἑκάστην διὰ τοῦ λίαν διδακτικοῦ καὶ γλαφυρωτάτου περιεχομένου τῶν ὑπ’ αὐτοῦ συγγραφέντων Βίων τῶν Ἁγίων, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, ἵνα συναγάλλεται αἰωνίως μετὰ τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν [2].