ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΣ καὶ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς καιροὺς τοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμοῦ, ὅστις ἐγένετο ἐπὶ τῆς βασιλείας Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϟ’ (290). Διαβληθέντες δὲ ὡς Χριστιανοὶ πρὸς τοὺς τυράννους καὶ παρασταθέντες εἰς τὸ βῆμα, ὡμολόγησαν μὲ ἀνδρείαν μεγάλην τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς. Ὅθεν διὰ τὴν ὁμολογίαν των ταύτην ὑπέμειναν διάφορα βάσανα εἰς ὅλον τὸ σῶμα· ἔπειτα ἡπλώθησαν ἐπάνω εἰς ἐσχάρας πεπυρακτωμένας. Ἔχαιρον δὲ οἱ ἀοίδιμοι εἰς ὅλα ταῦτα τὰ βασανιστήρια καὶ ηὐχαρίστουν τὸν Θεόν, βλέποντες διὰ μέσου αὐτῶν τὴν ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν· ὅθεν διὰ τοῦτο ἐλαφρύνοντο καὶ ἐκ τῶν πόνων τοῦ σώματος.
Οἱ δὲ σκληροὶ ἐκεῖνοι καὶ δυσσεβέστατοι τύραννοι, βλέποντες τοὺς Ἁγίους, ὅτι ἔχαιρον καὶ ἔμενον ἀνώτεροι ἀπὸ τὰς βασάνους, ἐξήφθησαν περισσότερον· καὶ δέσαντες τοὺς τιμίους πόδας αὐτῶν εἰς ἀγρίους ἵππους, καὶ ἔπειτα διώκοντες αὐτοὺς ἐπὶ πολλὰς ὥρας ἐντὸς ἀκανθῶν καὶ τριβόλων καὶ τόπων δυσβάτων, κατεξέσχισαν καὶ διεσκόρπισαν τὰς σάρκας τῶν γενναίων ἀγωνιστῶν, γενόμενοι οὕτως αἴτιοι νὰ ἀναβῶσιν αἱ τῶν Ἁγίων ψυχαὶ εἰς τὸν ποθούμενον Κύριον. Τότε Χριστιανοί τινες κρυφίως λαβόντες τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα, ἐνεταφίασαν αὐτὰ εἰς χωρίον ὀνομαζόμενον Παγκεανῶν, δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν.