ΛΟΥΚΑΣ ὁ μακάριος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Ταυρομενίαν, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὴν νῆσον τῆς Σικελίας· ὅταν δὲ ἦτο δεκαοκταετὴς νέος, ἐπιμελῶς ἐσύχναζεν εἰς τὰς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μόνον ἠκροάζετο συνετῶς τοὺς θείους λόγους, ἀλλὰ καὶ ἐποίει ὁμοίως. Ἐπειδὴ δὲ οἱ γονεῖς του ἀπεφάσισαν νὰ τὸν νυμφεύσωσιν, αὐτὸς ἀναστὰς ἀνεχώρησε διὰ νυκτὸς εἰς τόπον ἄβατον, ἔνθα συνανεστρέφετο μὲ τὰ θηρία. Διελθὼν δὲ τεσσαράκοντα ἡμέρας νῆστις, ἠξιώθη θείας καὶ ἀγγελικῆς ἐπισκέψεως. Ὅθεν μεταβαίνει εἰς Μοναστήριον καὶ ἐνδίεται τὸ ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν· ἔκτοτε δὲ μετεχειρίζετο σκληροτέραν ζωήν, διότι δεκαοκτὼ μῆνας διῆλθε, κατὰ τοὺς ὁποίους ἔτρωγε μόνον ἄρτον καὶ ἔπινε μόνον ὕδωρ ἀνὰ τρεῖς ἢ τέσσαρας ἡμέρας, χωρὶς νὰ ἀπολαμβάνῃ οὐδεμίαν σωματικὴν ἀνάπαυσιν ἢ παρηγορίαν.
Ἀπὸ ἐκεῖ δὲ ἀναχωρήσας ἐπῆγεν εἰς τὸ ὄρος τῆς Αἴτνης μεθ᾽ ἑνὸς ἄλλου Μοναχοῦ, ἔνθα ἐτρέφετο μὲ τὰς βοτάνας τοῦ ὄρους. Ἐκοιμᾶτο ὀλίγον, ἔχων ἓν μόνον φόρεμα καὶ ἀνυπόδητος διατελῶν· εἶχε δὲ ὅρον καὶ κανόνα νὰ μὴ ἐξέρχηται τοῦ κελλίου του, ἐὰν πρῶτον δὲν ἤθελεν ἀναγνώσει τὸ Ψαλτήριον. Ἔπειτα ἀνεγίγνωσκε τὴν τρίτην ὥραν καὶ ἀκολούθως ἐπεχειρίζετο τὸ ἔργον του καὶ εἰργάζετο ἕως τὴν ἕκτην ὥραν [1]· μετὰ δὲ τὴν ἕκτην ἐπεμελεῖτο τὸ ὀλίγον ἐκεῖνο φαγητὸν τὸ ὁποῖον ἔτρωγεν, ὁμοίως ἀνεγίνωσκε καὶ τὴν λοιπὴν Ἀκολουθίαν. Ὅθεν ἐν τούτοις ἀγωνιζόμενος ἠξιώθη ὁ ἀοίδιμος νὰ λάβῃ μεγαλωτάτην Χάριν παρὰ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύῃ λόγους δυσνοήτους τῶν θείων Γραφῶν, ὥστε ἀποροῦντες τινὲς ἔλεγον δι’ αὐτόν: «Πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;» (Ἰωάν. ζ’ 15). Μετὰ ταῦτα ἐπῆγεν εἰς ἄλλον τόπον ὁδηγηθεὶς ὑπὸ θείας ἀποκαλύψεως καὶ ἐκεῖ συναθροίσας δώδεκα μαθητὰς ἐπεμελεῖτο τούτους. Ἔπειτα μετέβη εἰς τὸ Βυζάντιον καὶ ἀφοῦ περιῆλθε τὰ κελλία τῶν Μοναστῶν καὶ ἐφανέρωσεν εἰς τοὺς ἐκεῖ Πατέρας τοὺς λογισμούς του, ἀνεχώρησε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κόρινθον τῆς Πελοποννήσου. Ἐκεῖ λοιπὸν κατοικήσας εἰς κώμην τινὰ ἕως ἑπτὰ μῆνας, ἐν εἰρήνῃ ἐκοιμήθη.
Ὑποσημειώσεις
[1] Κατὰ τὸ βυζαντινὸν ὡρολόγιον ἕκτη ὥρα τῆς ἡμέρας ἦτο ἡ μεσημβρία.