ΚΑΤΑ τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπικαλουμένου Μακέλλη τοῦ Θρᾳκός, ἤτοι ἐν ἔτει υοε’ (475), εἰς τὴν ἕκτην τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, περὶ τὴν μεσημβρίαν, ὁ οὐρανὸς ὅλος ἔγινε νεφελώδης, τὴν δὲ συνήθη μελανότητα τῶν νεφελῶν μεταβαλὼν εἰς κόκκινον χρῶμα, ἐφαίνετο ὅτι μέλλει νὰ κατακαύσῃ ὅλον τὸν κόσμον. Τοσοῦτον δὲ ἐξέπληξεν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε καὶ ἀπὸ μόνην τὴν θεωρίαν τοῦ οὐρανοῦ ἐνόμιζον ὅλοι, ὅτι ἐὰν πέσῃ βροχὴ ἀπὸ τὰ τοιαῦτα κατακόκκινα νέφη, βεβαίως ἡ βροχὴ ἐκείνη ἔσεται πῦρ καὶ φλὸξ κατακαίουσα, καθὼς κατέκαιε καὶ ἡ εἰς τὰ Σόδομα πεσοῦσα πυρίνη βροχή. Διὰ τὴν ἐνδεχομένην λοιπὸν ταύτην τιμωρίαν ἅπαντες οἱ Χριστιανοὶ κατέφευγον εἰς τὰς ἱερὰς Ἐκκλησίας καὶ παρεκάλουν τὸν Θεὸν μὲ δεήσεις καὶ κλαυθμούς. Ὅθεν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, συγκεράσας τὴν ἀγαθότητά του μὲ τὴν τιμωρίαν, ἐπρόσταξε τὰ νέφη καὶ ἔβρεχον μίαν βροχὴν ἀσυνήθιστον καὶ παράξενον, ἡ ὁποία ἐπροξένει φόβον μέγαν εἰς τοὺς ἁμαρτάνοντας, διότι ἡ βροχὴ ἐκείνη ἀρχίσασα ἀπὸ τὴν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ διήρκεσεν ἕως τοῦ μεσονυκτίου.
Ἡ δὲ καταπίπτουσα βροχὴ ἦτο μία κόνις μαύρη, ἥτις ἔκαιε δυνατὰ καθὼς ἡ στάκτη τῆς ἀνημμένης καμίνου· καὶ τόσον πολλὴ ἔπεσεν, ὥστε ὑπεράνω τῆς γῆς καὶ τῶν στεγῶν τῶν οἴκων ὑψώθη περισσότερον τῆς μιᾶς σπιθαμῆς. Κατέφλεξε δὲ καὶ κατέκαυσεν ὅλα τὰ χόρτα, τὰς βοτάνας καὶ τὰ δένδρα· ἦτο δὲ καὶ πολὺ δυσκολόπλυτος, φανερώνουσα μὲ τοῦτο τόσον τὴν ἀγανάκτησιν τοῦ Θεοῦ, ὅσον καὶ τὴν δυσκολόπλυτον ἁμαρτίαν, διότι μετὰ ταῦτα ἔπεσαν μὲν πολλαὶ καὶ ραγδαῖαι βροχαὶ εἰς διάστημα πολλῶν ἡμερῶν, μόλις δὲ καὶ μετὰ βίας ἠδυνήθησαν νὰ ἐκπλύνωσι τὴν κόνιν ἐκείνην. Τοῦτο δὲ ἦτο αἴνιγμα, διότι, ἐπειδὴ ἡ ἁμαρτία εὑρίσκεται εἰς ἡμᾶς ὡς κόνις πυρίνη καὶ μαύρη, καὶ καταβιβρώσκει ὡς πῦρ τὰ τῆς ἀρετῆς βλαστήματα, χρειαζόμεθα ὡς βροχὴν πολλὰ δάκρυα, ἀναδιδόμενα ἐξ αὐτοῦ τοῦ βάθους τῆς καρδίας μὲ στεναγμὸν καὶ πικρίαν ψυχῆς, ἵνα μὲ αὐτὰ τὴν μὲν τῆς κακίας φλογίζουσαν στάκτην ἐκπλύνωμεν, ποτίσωμεν δὲ τὴν καλὴν γῆν τοῦ νοός μας, καὶ ποιήσωμεν αὐτὴν νὰ καρποφορῇ ἀρετάς, καὶ διὰ τούτων λυτρωθῶμεν ἀπὸ τὴν τιμωρίαν τῆς γεέννης, ἡ ὁποία κατακαίει τὰς ψυχὰς ἡμῶν καὶ τὰ σώματα, τύχωμεν δὲ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.