ΠΑΥΛΟΣ ὁ μέγας Ὁμολογητὴς καὶ Μάρτυς κατήγετο ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην, ἐχρημάτισε δὲ νοτάριος, ἤτοι γραμματεὺς Ἀλεξάνδρου τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Διάκονος τῆς Ἁγίας αὐτῆς Ἐκκλησίας ἐν ἔτει τνα’ (351). Τοῦτον λοιπὸν ἐχειροτόνησαν οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου. Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεύς, καθὸ Ἀρειανός, ὅταν ἐπανῆλθεν ἐκ τῆς Ἀντιοχείας ἔξωσεν αὐτὸν ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον, καὶ ἀντὶ τούτου ἀνεκήρυξε Πατριάρχην τὸν Νικομηδείας Εὐσέβιον, τὸν Ἀρειανόν. Ὁ δὲ Ἅγιος Παῦλος μετέβη εἰς τὴν Ρώμην καὶ ἐκεῖ εὗρε τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον ἐκβεβλημένον ὄντα καὶ αὐτὸν ἀπὸ τὸν θρόνον του.
Διὰ γραμμάτων λοιπὸν τοῦ βασιλέως Κώνσταντος ἀπολαμβάνουσι καὶ οἱ δύο τοὺς θρόνους των, ἀλλὰ πάλιν ἐκβάλλονται ὑπὸ τοῦ ἰδίου Κωνσταντίου τῇ εἰσηγήσει τῶν Ἀρειανῶν. Τότε γράφει ὁ Κώνστας πρὸς τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Κωνστάντιον, ὅτι «ἂν ὁ Ἀθανάσιος καὶ ὁ Παῦλος δὲν ἀπολάβωσι τοὺς θρόνους των, θέλω ἔλθει μετὰ στρατιωτικῆς δυνάμεως ἐναντίον σου». Ὅθεν ἀπέλαβε πάλιν τὸν θρόνον του ὁ μακάριος Παῦλος. Μετὰ δὲ τὸν θάνατον τοῦ Κώνσταντος ἐξορίζεται οὗτος εἰς Κουκουσὸν τῆς Ἀρμενίας, ἔνθα ἀπεκλείσθη ἐντὸς οἴκου τινός. Λειτουργῶν δὲ εἰς τὸν Θεὸν τὴν ἀναίμακτον λειτουργίαν ἐπνίγη ἀπὸ τοὺς Ἀρειανοὺς μὲ τὸ ἴδιόν του ὠμοφόριον καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν ὁ τρισμακάριος εἰς χεῖρας Θεοῦ.