ΔΟΜΝΙΝΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ καὶ Οὐρβανοῦ ἄρχοντος τῆς Παλαιστίνης, ἐν ἔτει σϟη’ (298). Πρῶτος δὲ ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος Δομνῖνος, ὁ ὁποῖος πολλὰ μὲν βάσανα ἔλαβε καὶ πρότερον καὶ περὶ τὰ τέλη τοῦ Μαρτυρίου τοῦ πρὸς τούτοις δὲ ἔλαβε καὶ τελευταίαν βάσανον, τὸ διὰ πυρὸς τέλος. Τὸν δὲ Τιμόθεον καὶ Θεότιμον καὶ Θεόφιλον, οἵτινες ἦσαν νέοι, αὐτὴν τὴν ἀκμὴν τοῦ σώματος φέροντες καὶ ὡραῖοι κατὰ τὸ πρόσωπον, τούτους, λέγω, κατεδίκασεν ὁ τύραννος νὰ θανατωθῶσι μὲ γρονθισμούς. Τὸν δὲ Δωρόθεον, ὁ ὁποῖος ἦτο Ἱερεὺς καὶ σεμνὸς Πρεσβύτερος, παρέδωκε βορὰν εἰς τὰ θηρία. Τοῦ δὲ Καρτερίου καὶ Εὐψυχίου, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἄνδρες τέλειοι κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἐπρόσταξε νὰ ἀποκόψωσι καὶ τῶν δύο τοὺς ὄρχεις. Τὸν δὲ Σιλβανὸν κατεδίκασε νὰ δεινοπαθῇ εἰς τὰ μέταλλα τὰ εὑρισκόμενα εἰς τόπον λεγόμενον Φανόν. Τρεῖς δὲ παρθένους παρέδωκεν εἰς ἀκολάστους πορνοτρόφους καὶ ἄλλας κόρας ἔρριψεν εἰς τὴν φυλακήν. Ὅλα ταῦτα ἔπραξεν ὁ ἀλιτήριος τύραννος εἰς μίαν ὥραν. Ὁ δὲ Πάμφιλος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἐστολισμένος μὲ πολλὴν σοφίαν καὶ ἀρετήν, πληγωθεὶς εἰς τὰς πλευρὰς ἅπαξ καὶ δίς, ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακὴν ὁμοῦ μὲ ἄλλους ὁμολογητάς. Οὕτω δὲ ἐτελειώθη τὸ Μαρτύριον ὅλων τῶν Ἀθλητῶν.