ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Αὐρηλιανοῦ ἐν ἔτει σο’ (270), καταγόμενος μὲν ἀπὸ τὴν Ἔφεσον, ἀνατραφεὶς δὲ εἰς τὰ θέατρα, μετὰ τῶν μίμων (γελωτοποιῶν μιμουμένων τὰ σχήματα καὶ τοὺς λόγους τῶν ἄλλων). Οὗτος λοιπὸν ἐκ τῆς αἰσχρᾶς καὶ ἐπονειδίστου τέχνης του ταύτης ἠκολούθει τὸν κόμητα τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ μετ’ αὐτοῦ ἐπορεύθη εἰς τὴν Καισάρειαν. Ὑποκριθεὶς δέ ποτε τὸ Ἅγιον Βάπτισμα τῶν Χριστιανῶν, ἐβαπτίσθη ὑπὸ ἄλλου μίμου, ὑποκρινομένου ψευδῶς, ὅτι εἶναι Ἐπίσκοπος, διότι ἐχλεύαζον ἀμφότεροι καὶ ἔσκωπτον τὰ ἰδικά μας θεῖα Μυστήρια, Ἀφοῦ ὅμως ἐβαπτίσθη καὶ ἐνεδύθη καὶ λευκὸν ἔνδυμα, κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν βαπτιζομένων, ὤ τοῦ θαύματος! ἐδέχθη τέλειον τὸν Χριστιανισμὸν μὲ τὴν τοῦ Χριστοῦ Χάριν· διότι ἐμφανισθέντες εὐθὺς ἐνώπιον αὐτοῦ Ἅγιοι Ἄγγελοι, τὸν ἐδίδαξαν νὰ προσεύχηται κατ’ ἀνατολὰς καὶ νὰ τυπώνῃ εἰς τὸ μέτωπον καὶ εἰς ὅλον τὸ σῶμά του τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ἐκ τοῦ τοιούτου θαύματος πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ διὰ νεφέλης βαπτισθέντες προσῆλθον εἰς τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, ἐπειδὴ ὁ κόμης ἐπρόσταξε τὸν Ἅγιον Πορφύριον νὰ ἀρνηθῇ τὴν τῶν Χριστιανῶν πίστιν καὶ ἐκεῖνος δὲν ἠθέλησε, διὰ τοῦτο ἀπεκεφάλισεν αὐτὸν καὶ οὓτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.