ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ καὶ ΕΡΜΑΙΟΣ οἱ Ἅγιοι Ἱερομάρτυρες, ἐπειδὴ πολλοὺς Ἕλληνας ἀπεμάκρυναν ἀπὸ τὰ εἴδωλα καὶ καθωδήγησαν εἰς τὸν Χριστιανισμόν, διεβλήθησαν εἰς τὸν κόμητα τῆς πόλεως Λιβάνιον. Ὁ δὲ κόμης δέσας τοὺς Ἁγίους εἰς τοὺς ἵππους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐφυλάττοντο ἐπὶ τούτῳ διὰ νὰ παρατρέχωσιν εἰς τοὺς ἀγῶνας, ἐδίωξεν αὐτούς· οὗτοι δὲ βιαίως διωκόμενοι, τόσον πολὺ ἔσυραν τοὺς Ἁγίους, ὥστε αἱ σάρκες αὐτῶν κατεκόπησαν καὶ ὅλη ἐκείνη ἡ γῆ ἐβάφη ἐκ τοῦ αἵματός των.
Ἔπειτα προσέταξε νὰ κρεμασθῶσιν οἱ Ἅγιοι ὑψηλὰ καὶ νὰ κτυπῶνται μὲ σπάθην ξυλίνην. Μετὰ ταῦτα ἐρρίφθησαν εἰς κάμινον πυρός· καὶ ἐπειδὴ ἔμειναν ἀβλαβεῖς ἐκ τοῦ πυρὸς διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, ἐπρόσταξεν ὁ ἀπάνθρωπος τύραννος νὰ ἐμπήξωσι καρφία εἰς τὰς καρδίας, εἰς τὰς κεφαλὰς καὶ τὰ σπλάγχνα τῶν Ἁγίων. Ἔτι δὲ ζῶντας ἐπρόσταξε νὰ κλείσωσιν ἐντὸς τάφου· ὅθεν οὕτω κατακλεισθέντες οἱ μακάριοι, ἀπὸ τὴν σκληρὰν καὶ ἀνυπόφορον βίαν παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ.