ΑΧΕΜΕΝΙΔΗΣ ὁ Ἅγιος Ὁμολογητὴς ἦτο κατὰ τὰς ἡμέρας Ἰσδιγέρδου υἱοῦ τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Γοροράνη καὶ Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ βασιλέως τῶν Χριστιανῶν ἐν ἔτει υιβ’ (412), ἀνὴρ θαυμαστός, υἱὸς ὑπάρχων τοῦ ἐπάρχου τῆς πόλεως. Οὗτος παραιτήσας τὴν θρησκείαν τοῦ πατρός του ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν· τοῦτο δὲ μαθὼν ὁ βασιλεὺς πολλὰ ἠγωνίσθη νὰ τὸν γυρίσῃ εἰς τὴν προτέραν θρησκείαν του· καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθη, ἐστέρησεν αὐτὸν τοῦ πλούτου, τὸν ὁποῖον ἐκέκτητο, τῶν ἐνδυμάτων, τὰ ὁποῖα ἐφόρει, καὶ τῶν ἀξιωμάτων, τὰ ὁποῖα τὸν ἐστόλιζον, καὶ προσέταξε νὰ σύρῃ γυμνὸς τὰς καμήλους τοῦ στρατεύματος, ἔχων μόνον ἓν περίζωμα εἰς τὴν μέσην του. Ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον πολλαὶ ἡμέραι, ἔσκυψεν ὁ βασιλεὺς ἐκ τοῦ ἐξώστου καὶ εἶδε τὸν ἄριστον ἐκεῖνον ἄνδρα φλογιζόμενον ὑπὸ τοῦ ἡλίου καὶ γεμᾶτον ἀπὸ κονιορτόν· τότε ἐνεθυμήθη τὴν περιφάνειαν καὶ δόξαν, τὴν ὁποίαν εἶχε πατρόθεν, καὶ προσέταξε νὰ ἔλθῃ ἐνώπιόν του καὶ νὰ φορέσῃ ὑποκάμισον.
Ἔπειτα νομίσας, ὅτι ἐμαλάχθη ἐκ τῆς σκληραγωγίας καὶ καταισχύνης, τὴν ὁποίαν ἔπαθε, λέγει εἰς αὐτον· «Τώρα κἄν, ὅτε ἠλευθερώθης ἀπὸ τὴν προτέραν ἐπιμονήν σου, ἀπόβαλε τοῦ τέκτονος τὸν υἱόν, ἤτοι τὸν Χριστόν». Ὁ δὲ Ἅγιος, πλησθεὶς ζήλου, ἔσχισε τὸ δοθὲν ὑποκάμισον καὶ ρίψας αὐτὸ κατὰ πρόσωπον τοῦ βασιλέως εἶπεν· «Ἐὰν σὺ νομίζῃς, ὅτι διὰ τὸ ὑποκάμισόν σου τοῦτο ἐγὼ θὰ ἀφήσω τὴν εὐσέβειάν μου, ἔχε αὐτὸ μετὰ τῆς ἀσεβείας σου». Ταύτην τὴν παρρησίαν βλέπων ὁ βασιλεύς, ἐδίωξεν αὐτὸν γυμνὸν ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα. Οὗτος λοιπὸν εὐσεβῶς καὶ θεαρέστως διανύσας τὴν ζωήν του, ἐν εἰρήνῃ ἐκοιμήθη ὁ τρισμακάριος, λαβὼν καὶ τὸν τῆς Ὁμολογίας στέφανον.