ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Μεγαλομάρτυς πατρόθεν μὲν κατήγετο ἐκ τῆς Καππαδοκίας, μητρόθεν δὲ ἐκ τῆς Παλαιστίνης· τυχὼν δὲ φύσεως καὶ ἀνατροφῆς καλῆς, καταγωγῆς δὲ εὐγενοῦς, διότι οἱ γονεῖς του ὑπῆρξαν ἔκπαλαι καὶ ἐκ προγόνων εὐγενεῖς καὶ εὐσεβεῖς, ἔγινε καὶ εἰς τοὺς πολέμους λαμπρότατος καὶ ἐπιτηδειότατος. Ὅθεν καὶ ὅταν ἤρχισε νὰ ἀναδίδῃ τρίχας, ἔγινεν ἀπὸ τὸν βασιλέα Διοκλητιανὸν Τριβοῦνος ὀνομαστότατος τοῦ Νουμέρου· ἔπειτα ἔγινε καὶ κόμης διὰ τὴν ἀνίκητον ἀνδρείαν του. Ἕως τότε ὅμως ἐκρύπτετο ὅτι εἶναι Χριστιανός. Ὅταν δὲ ἔφθασεν ὁ Ἅγιος εἰς τὸ εἰκοστὸν ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἀπέθανεν ὁ πατήρ του εἰς τοὺς ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους ὑπέστη διὰ τὴν εὐσέβειαν· καὶ λοιπὸν παραλαβὼν τὴν μητέρα του, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Καππαδοκίαν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Παλαιστίνην, τὴν πατρίδα τῆς μητρός του, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχε κτήματα πολλὰ καὶ κληρονομίαν μητρικήν.
Ἀφ’ οὗ δὲ ἡ μήτηρ του ἐτελεύτησεν, ἔμειναν εἰς τὸν Ἅγιον χρήματα πάμπολλα· λαβὼν δὲ ὅλα τὰ χρήματα μεθ’ ἑαυτοῦ, ἐπορεύθη εἰς τὸν Διοκλητιανὸν [1] ἐπιθυμῶν νὰ λάβῃ, μεῖζον ἀξίωμα. Βλέπων ὅμως τὴν τοσαύτην μανίαν, τὴν ὁποίαν ἔπνεεν ὁ τύραννος κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἀπεφάσισε νὰ διανείμῃ εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ πένητας τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα εἶχε μεθ’ ἑαυτοῦ, νὰ κηρύξῃ δὲ τὸν ἑαυτόν του Χριστιανὸν ἐνώπιον τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ τῆς βουλῆς ὅλης, τὸ ὁποῖον καὶ ἔπραξεν. Ὅθεν ἀφοῦ διεμοίρασε ταχέως τὰ χρήματα, ἠλευθέρωσε τοὺς δούλους του καὶ διέθεσε καὶ τὰ ἐν Παλαιστίνῃ κτήματά του· τότε τὴν τρίτην ἡμέραν μετὰ τὴν ἄθεον τοῦ Διοκλητιανοῦ ἀπόφασιν (διότι βουλὴν ἄνομον ἐβουλεύθη ὁ Διοκλητιανὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ νὰ ἐξαφανίσωσιν ἀπὸ τὸν κόσμον τοὺς Χριστιανούς), τότε, λέγω, αὐτόκλητος παρέστη ὁ μέγας Γεώργιος εἰς τὸ μέσον τοῦ βουλευτηρίου, παρόντος καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἀνακηρύξας λαμπρῶς τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινὸν καὶ Υἱὸν Θεοῦ καὶ ἐλέγχων τῶν εἰδώλων τὸν δόλον καὶ τὴν ματαιότητα.
Ὅθεν εὐθὺς παραδίδεται ὁ τοῦ Χριστοῦ γενναῖος ἀγωνιστὴς εἰς διάφορα καὶ σχεδὸν ἀμέτρητα βασανιστήρια, διότι μὲ ἀκόντιον μὲν κεντᾶται εἰς τὴν κοιλίαν, τροχὸν δὲ καὶ βούνευρα πολλάκις δοκιμάζει, καὶ ἐν λάκκῳ πλήρει τίθεται ἀσβέστου. Ἐπειδὴ δὲ ἐφυλάχθη ἀβλαβὴς ἐξ ὅλων τούτων διὰ τῆς θείας Χάριτος, εἵλκυσεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τὴν γυναῖκα τοῦ Διοκλητιανοῦ Ἀλεξάνδραν, ὁμοίως δὲ καὶ γεωργόν, Γλυκέριον ὀνόματι, ἀναστήσας τὸν βοῦν του, καὶ Ἀθανάσιόν τινα, ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν· καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, πλῆθος σχεδὸν ἄπειρον ἀνθρώπων ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Χριστὸν μὲ τὰ διάφορα θαύματα, ὅσα ἐτέλεσε διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ δὲ ταῦτα οὕτως ἐποίησε, ρίπτεται σιδηροδέσμιος εἰς τὴν φυλακήν, κατὰ τὴν νύκτα δὲ ἐκείνην φαίνεται ὁ Χριστὸς εἰς τὸν ὕπνον του καὶ εὐαγγελίζεται εἰς αὐτὸν τὰ ἀγαθὰ ἅπερ ἔμελλε νὰ κληρονομήσῃ.