ΠΙΤΥΡΟΥΝ ἢ Πιτυρίων ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἐχρημάτισε δὲ καὶ προεστὼς τῶν Ἀσκητῶν, οἵτινες ἠσκήτευον εἰς ὄρος τι ὑψηλὸν τῆς Θηβαΐδος ἄνωθεν τοῦ ποταμοῦ Νείλου μεγαλώτατον, σκληρόν, πετρῶδες καὶ ἔχον πέριξ αὐτοῦ κρημνούς, σπήλαια καὶ ὀπὰς μέσα εἰς τὰ ὁποῖα διέμενον οἱ Ἀσκηταὶ οὗτοι. Ἦτο δὲ ὁ Ἁγιώτατος Ἀββᾶς Πιτιροῦν εἷς ἀπὸ τοὺς ἐξαιρέτους μαθητὰς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καὶ τρίτος εἰς τὴν τάξιν, ὅστις ἐδέχθη τὸ κάθισμα καὶ τὴν τάξιν αὐτοῦ. Οὗτος ὁ Ἅγιος ἰάτρευε καθ’ ἑκάστην μὲ τὴν προσευχὴν πᾶσαν ἀσθένειαν καὶ ἐδίωκεν ὡς ἄλλος οὐδεὶς τὰ δαιμόνια. Διότι ἀφοῦ ἔγινε διάδοχος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καὶ τοῦ θαυμαστοῦ Ἀμμωνίου, διεδέχθη αὐτοὺς καὶ εἰς τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὰ ὁποῖα εἶχον ἐκεῖνοι οἱ θειότατοι Πατέρες. Ἦτο δὲ τὸ φαγητὸν τούτου τοῦ Ὁσίου ἄλευρον ὀλίγον μεμιγμένον μὲ ὕδωρ, ἀλλὰ καὶ τοῦτο δύο μόνον φορὰς τὴν ἑβδομάδα, Κυριακῇ καὶ Πέμπτῃ. Ἄλλο τίποτε δὲν ἐδέχετο ὁ στόμαχός του, παρὰ τὸ ἄλευρον μὲ τὸ ὕδωρ, καθὼς εἴπομεν.
Ὁ θαυμάσιος οὗτος Πιτυρίων παρέδωσεν εἰς τοὺς μαθητάς του πολλὰς καὶ διαφόρους ψυχωφελεῖς διδασκαλίας, πλησίον δὲ εἰς τὰς ἄλλας διδασκαλίας αὐτοῦ ἐδίδασκε καὶ ταῦτα: «Νὰ ἠξεύρετε, τέκνα μου, ὅτι δι’ ἕκαστον πάθος τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀνάλογα δαιμόνια, τὰ ὁποῖα ἐπιτηροῦσι καὶ παρακολουθοῦσι τὰ πάθη αὐτά. Ἤτοι, δαιμόνιον εἰς τὴν ὑπερηφάνειαν, δαιμόνιον εἰς τὴν φιλαργυρίαν, δαιμόνιον εἰς τὴν φιληδονίαν καὶ γαστριμαργίαν, ὁμοίως καὶ εἰς τὰ ἄλλα πάθη. Τὰ ὁποῖα δαιμόνια, ὅστις θέλει νὰ τὰ ἀποδιώξῃ ἀπ’ αὐτοῦ, εἶναι ἀνάγκη νὰ ξερριζώνῃ τὰ πάθη ἀπὸ τὴν καρδίαν του, εἰς τὴν ὁποίαν αὐξάνουν ἀπὸ τοὺς πονηροὺς λογισμούς». Οὕτω νουθετῶν καὶ διδάσκων τοὺς μαθητάς του ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν καὶ ἕως τέλους ἀγωνιζόμενος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.