ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἀσκήσαντες Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου καὶ Ἀκυλίνου ἄρχοντος τῆς Ἀνατολῆς ἐν ἔτει σν’ (250), ἡ δὲ αἰτία τοῦ Μαρτυρίου αὐτῶν ὑπῆρξε τοιαύτη. Εἰς ἕνα τόπον, Ἱερὸν ὀνομαζόμενον, τῆς Βαλσατίας, ἤτοι τῆς νῦν λεγομένης πάστρας [1] τῆς εὑρισκομένης παρὰ τὸ στόμιον τοῦ Τίγρητος ποταμοῦ, ἀναβρύουσι θερμὰ νερὰ πλούσια, τὰ ὁποῖα ἰατρεύουσιν ἀσθενείας. Εἰς τὰ θερμὰ λοιπὸν ταῦτα ἐπῆγεν ὁ ἄρχων Ἀκυλῖνος, ἵνα ἰατρευθῇ ἀπὸ ἀσθένειαν σωματικήν, ἡ ὁποία τὸν ἠνώχλει. Ὅθεν προσέταξε νὰ ἀκολουθῶσιν αὐτὸν ἀπὸ τὴν Νικομήδειαν ὅσοι Χριστιανοὶ ἦσαν ἐκεῖ δεδεμένοι διὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν· μεταβὰς δὲ εἰς τὸν ναὸν τῆς ψευδοθεᾶς Ἴσιδος καὶ τὰς μιαράς του θυσίας τελέσας, προσέταξε καὶ τοὺς Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ νὰ προσκυνήσωσι καὶ νὰ θυσιάσωσιν εἰς τὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνοι δὲν ἐπείσθησαν, προσέταξε νὰ τοὺς θανατώσωσιν ὅλους καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ γενναῖοι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, τὸν ἀριθμὸν ὄντες τριακόσιοι ἑβδομήκοντα.

Τούτους λοιπὸν βλέπων οὕτως ἀσπλάγχνως θανατωθέντας ὁ Ἅγιος Παράμονος, μὲ μεγάλην φωνὴν ἀνεβόησε λέγων· «Μεγαλωτάτην ἀσέβειαν βλέπω, διότι ὁ μιαρὸς οὗτος ἄρχων τόσους πολλοὺς δικαίους καὶ μάλιστα ξένους ὄντας κατασφάζει, ὡς νὰ ἦσαν ἄλογα ζῷα». Ὁ δὲ ἄρχων, ταῦτα ἀκούσας, ἤναψεν ἀπὸ ὀργὴν καὶ εὐθὺς προστάσσει νὰ τὸν θανατώσωσι· τοῦτο δὲ ἠγνόει ὁ Μάρτυς. Ὅθεν συλλαβόντες αὐτὸν αἰφνιδίως οἱ ἀπεσταλμένοι ἐκεῖ ποὺ ἀφόβως περιεπάτει, ἄλλοι μὲν τὸν ἐκτύπων μὲ λόγχας, ἄλλοι δὲ ἐτρύπων τὴν γλῶσσαν καὶ τὰ λοιπὰ μέλη του μὲ καλάμια κοπτερώτατα· καὶ οὕτως ἔμπροσθεν τοῦ ἄρχοντος ἐθανάτωσαν αὐτὸν καὶ πρὸς τὰς οὐρανίους Μονὰς τὸν ἀπέστειλαν, ἵνα χαίρῃ αἰωνίως μετὰ τῶν λοιπῶν τριακοσίων ἑβδομήκοντα. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνεταφιάσθη μετὰ τῶν λειψάνων τῶν ἀνωτέρω Ἁγίων.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ