ΠΟΛΛΟΙ τῶν στρατιωτῶν τοῦ ἀνωτέρω βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου, Ὀρθόδοξοι ὄντες, ἠρνήθησαν τὸν κόσμον καὶ ἔγιναν Μοναχοί. Τούτους δὲ τιμωρήσας ὁ παράνομος βασιλεὺς τοὺς ἀπήλλαξεν ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωήν, διότι τὸν μὲν ἕνα ἐξ αὐτῶν, Βασίλειον ὀνομαζόμενον, πρῶτον μὲν ἐτύφλωσεν, εἶτα δὲ μὴ πεισθέντα νὰ ἀρνηθῇ τὴν προσκύνησιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἐλάκτισεν εἰς τὴν κοιλίαν καὶ διεσκόρπισε τὰ ἐντόσθιά του, παραδώσαντος οὕτω τοῦ ἀοιδίμου τὴν μακαρίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ· ἄλλον δέ τινα ἐφυλάκισεν εἰς τὸ Σωσθένειον, ἤτοι τὴν κοινῶς λεγομένην Στένην, εἶτα ἔκοψε τὴν ρῖνά του, καὶ ἔπειτα ἐξώρισεν αὐτὸν εἰς τὴν Χερσῶνα (τὴν σημερινὴν Κριμαίαν), ὁ ὁποῖος μέλλων νὰ φονευθῇ ὑπὸ τοῦ τυράννου, ἔφυγεν εἰς Χαζαρίαν, ὅπου ἔγινεν Ἐπίσκοπος καὶ ὕστερον ἐτελειώθη. Ἄλλος δέ, Στέφανος ὀνομαζόμενος, ἐξωρίσθη εἰς Σουγδαίαν, ἔνθα πολλοὺς ὠφελήσας ἐτελείωσε τὴν ζωήν του. Ὁμοίως καὶ Γρηγόριοι δύο, μετὰ πολλῶν ἄλλων ἐξορισθέντες, ἐκοιμήθησαν ἐν Κυρίῳ. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ ἀπὸ Λεγατοκρίων ἐξωρίσθη εἰς τὴν Δαφνουσίαν καὶ ἐτελείωσε τὴν ζωὴν του δερόμενος συνεχῶς κατὰ προσταγὴν τοῦ βασιλέως. Καὶ οὕτως ἔλαβον ἅπαντες τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.