Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ δαίμων καὶ μὲ τοιαύτην πονηρίαν δὲν κατώρθωσε νὰ ἐκβάλῃ ἔξω τὸν Ὅσιον, σοφίζεται ὁ μιαρὸς ἄλλην κατασκευήν. Ἐννέα μῆνας πρὶν νὰ ἀποθάνῃ ὁ Ὅσιος, σχηματίζεται ὁ δαίμων παιδίον δώδεκα ἐτῶν, ἔχων ὄνον φορτωμένον ἄρτους, τοὺς ὁποίους δῆθεν τοῦ ἔστειλον ἀπὸ τὴν χώραν, ἔφθασε δὲ τὴν νύκτα εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἁγίου ἀπ’ ἔξω. Ἐκεῖ σχηματίζεται ὅτι ἔπεσε κάτω ὁ ὄνος καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ἐγερθῇ. Διὰ τοῦτο ἐφώναζε τὸ παιδίον ἔξωθεν τοῦ κελλίου εἰς τὸ σκότος· «Ἀββᾶ Ναθαναήλ, βοήθησόν μοι εἰς ταύτην τὴν ἀνάγκην». Ἀκούσας ὁ Ἅγιος τὰς φωνὰς ἤνοιξε τὴν θύραν τοῦ κελλίου του καὶ ἐστάθη εἰς τὴν θύραν, ἐρωτῶν τὸ παιδίον ποῖος εἶναι καὶ ποίαν βοήθειαν ζητεῖ ἀπ’ αὐτόν. Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ δαίμων· «Ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ τὸν δεῖνα μοναχὸν τὸν ἀγαπητόν σου ἀπεσταλμένος καὶ σοῦ φέρω ἄρτους καὶ προσφοράς, ἐπειδὴ αὔριον εἶναι Σάββατον καὶ χρειάζονται. Ἀλλὰ παρακαλῶ νὰ μὲ βοηθήσῃς νὰ ἐγείρωμεν τὸ ζῷον, καὶ νὰ ἔλθω εἰς τὸ κελλίον, διὰ νὰ μὴ φαγωθῶμεν ἀπὸ τοὺς λύκους, ἐπειδὴ εἶναι πολλοὶ τοιοῦτοι ἐδῶ εἰς τὴν ἔρημον».
Τότε ὁ Ἅγιος ἐσυλλογίζετο τί νὰ πράξῃ. Ἡ εὐσπλαγχνία τὸν ἠνάγκαζε νὰ ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ κελλίου του νὰ βοηθήσῃ τὸν παῖδα. Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἐσυλλογίζετο τὴν ἀπόφασιν, τὴν ὁποίαν ἔκαμε νὰ μὴ δώσῃ καμμίαν πρόφασιν εἰς τὸν ἐχθρόν. Ὅθεν κάμνων εὐχὴν εἰς τὴν θείαν βοήθειαν, λέγει εἰς τὸ φαινόμενον παιδίον· «Ἄκουσον, ὦ παιδίον, ἢ ὅποιος καὶ ἂν εἶσαι· ἐλπίζω εἰς τὸν Θεόν, ὅστις ἐξουσιάζει ζωὴν καὶ θάνατον, ὅτι ὅσην βοήθειαν χρειάζεσαι, θέλεις τὴν ἔχει παρ’ αὐτοῦ καὶ μήτε ἄλλο κανένα κακὸν θέλει σοῦ ἐγγίσει. Εἰ δὲ καὶ εἶσαι κανένας πειρασμός, καὶ εἰς τοῦτο θέλει μοῦ γίνει καμμία φανέρωσις παρὰ Κυρίου». Τοῦτο εἶπε καὶ κλείσας τὴν θύραν τοῦ κελλίου του ἡσύχασεν ἐντὸς αὐτοῦ. Ὁ δὲ δαίμων ἐντραπεὶς καὶ εἰς ταύτην τὴν νίκην τοῦ Ὁσίου διεσκορπίσθη ὡς σύννεφον ὑπὸ ἀνέμου, καὶ μὲ φωνὰς καὶ κτύπους ἀγρίων ζῴων ἔγινεν ἄφαντος. Αὐτὰ εἶναι τὰ κατορθώματα τοῦ ὄντως μακαρίου καὶ Ὁσίου Ναθαναήλ, καὶ τοῦτο τὸ μέγα καὶ θαυμαστὸν τρόπαιον, ὅπερ ἔστησεν ἐναντίον τοῦ σατανᾶ.