Τότε ὁ μέγας ἐκεῖνος Πατὴρ ἠρώτησε τὸν Ὅσιον Ἀκάκιον ὥσπερ νὰ ἦτο ζῶν, λέγων οὕτω· «Ἀδελφὲ Ἀκάκιε, ἀπέθανες;» ὁ δὲ εὐγνώμων καὶ ἀληθὴς ὑποτακτικὸς ἔδειξεν ἀκόμη καὶ μετὰ θάνατον τὴν ὑπακοὴν καὶ ἀποκριθεὶς εἶπε· «Καὶ πῶς εἶναι δυνατόν, Πάτερ Ὅσιε, νὰ ἀποθάνῃ ἄνθρωπος ἐργάτης τῆς ὑπακοῆς;». Τότε ὁ πρῴην ἐπιστάτης καὶ Γέρων αὐτοῦ, ἔμφοβος γενόμενος διὰ τὸ παράδοξον τοῦτο θαῦμα, ἔπεσε πρηνὴς καὶ δακρύων. Ὅθεν ποιήσας κελλίον παρὰ τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου, ἐκεῖ διήνυσε τὴν ζωήν του μὲ σωφροσύνην, ἐξομολογούμενος εἰς τοὺς Πατέρας τοὺς δαρμοὺς καὶ τὰς βασάνους τὰς ὁποίας ἐποίησεν εἰς τὸν εὐλογημένον Ἅγιον Ἀκάκιον καὶ λέγων διαρκῶς τὸν λόγον τοῦτον· «Φόνον ἐποίησα».
Ὁ μὲν λοιπὸν θεῖος Ἀκάκιος μὲ τοιοῦτον ἀγῶνα καὶ μαρτύριον τῆς ὑπακοῆς τελειώσας τὴν μακαρίαν ζωήν του ἠξιώθη καὶ μακαρίου τέλους· τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἐφυλάχθη ὑπὸ τῆς θείας Δυνάμεως ἀνώτερον πάσης φθορᾶς καὶ φυσικῆς διαλύσεως καὶ ἔμεινε σῶον καὶ ὁλόκληρον εἰς πολλὰς ἐτῶν περιόδους. Συνέβη δέ ποτε νὰ ἐξέλθωσιν οἱ Μοναχοὶ τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου πρὸς θερισμόν, ἐπειδὴ ἦτο ὁ καιρὸς τοῦ θέρους· δύο δὲ μόνον ἀδελφοὶ ἔμειναν εἰς τὸ Μοναστήριον, ὁ μὲν εἷς διὰ νὰ τὸ φυλάττῃ, ὁ δὲ ἄλλος διότι ἦτο ἀσθενής. Ἔτυχε λοιπὸν τὰ ἀποθάνῃ ὁ τελευταῖος, ὁ δὲ ἄλλος ἀδελφός, μόνος ὤν, δὲν ἠδύνατο τὰ ἀνορύξῃ τάφον καὶ νὰ πράξῃ τὰ εἰς ταφὴν ἀναγκαῖα· ὅθεν ἀνοίξας τὸν ἕτοιμον τάφον τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου, ἐκεῖ ἔβαλε τὸν ἀποθανόντα ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον.
Τὴν ἐπαύριον, πορευθεὶς εἰς τὸν τάφον, εὗρεν ἐρριμμένον ἔξω τὸν ἀποθανόντα ἀδελφόν, καὶ πάλιν ἔθηκεν αὐτὸν ἐντὸς τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου. Ἐπειδὴ δὲ πάλιν εὗρεν αὐτὸν ἔξω ἐρριμμένον, παρεπονεῖτο πρὸς τὸν Ἅγιον, δικαιολογούμενος καὶ λέγων· «Ἤκουσα, Ἅγιε Ἀκάκιε, ὅτι οὐδεὶς ἄλλος ἐπρόκοψεν εἰς τὴν ὑπακοὴν καθὼς σύ, ἀλλὰ τώρα, ὡς βλέπω, ἔγινες παρήκοος καὶ ὑπερήφανος τόσον, ὥστε δὲν δέχεσαι τὸν ἀδελφὸν ἐντὸς τοῦ τάφου σου, ἀλλὰ τὸν ἀποβάλλεις. Λοιπὸν ἢ ἄφες αὐτὸν νὰ εὑρίσκηται μαζί σου εἰς ἕνα τάφον, ἤ, ἐὰν πάλιν ρίψῃς αὐτὸν ἔξω, δὲν θέλω σὲ ὑποφέρει πλέον, ἀλλὰ θέλω σὲ ἐκβάλει ἐκ τοῦ τάφου». Ὅθεν ἔθηκεν αὖθις τὸν ἀδελφὸν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, καὶ ἀνεχώρησε. Τὴν ἐπιοῦσαν, πορευθεὶς πάλιν, τὸν μὲν ἀποθανόντα ἀδελφὸν εὗρε κείμενον εἰς τὸν τάφον, τὸν δὲ Ἅγιον Ἀκάκιον δὲ εὗρεν· ὅθεν ἕως τὴν σήμερον ὁ τάφος φαίνεται κενός, ἔχων τὴν ἐπωνυμίαν τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου.