ΑΒΒΑΣ ὁ Ἅγιος πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τοῦ γένους τῶν Ἰσμαηλιτῶν. Παραιτήσας δὲ γονεῖς, πατρίδα καὶ πλοῦτον, ἠκολούθησε Μοναχόν τινα· καὶ ἐνδυθεὶς τὸ Μοναχικὸν Σχῆμα, συνέζη μετ’ αὐτοῦ ἐπί τινα ἔτη. Ἔπειτα πορεύονται καὶ οἱ δύο πρὸς τὸν μέγαν Εὐσέβιον τὸν Ὅσιον ἀγωνιστὴν [1] διὰ νὰ γίνωσι μαθηταί του· ἐπειδὴ δὲ ὁ σὺν αὐτῷ Μοναχὸς ἀπέθανεν, ἔμεινεν ὁ μακάριος οὗτος Ἀββᾶς εἰς τὸν τόπον τοῦ μεγάλου Εὐσεβίου. Διελθὼν δὲ ἐκεῖ τριάκοντα ὀκτὼ ἔτη, πάντοτε προῆγεν ἑαυτὸν εἰς τὴν ἀρετήν, ὡς νὰ εἶχεν ἀρχίσει τότε τὴν μοναχικὴν πολιτείαν διότι τοὺς μὲν πόδας του δὲν ἐσκέπασέ ποτε μὲ ὑποδήματα, ἔτρωγε, δὲ τόσον ὀλίγον φαγητόν, ὅσον νὰ δίδῃ ὀλίγην δύναμιν εἰς τὸ σῶμα του, περιττὴν νομίζων ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν πόσιν τοῦ ὕδατος. Ὢν δὲ μὲ βαρὺν σίδηρον ἐζωσμένος, σπανίως μὲν ἐκάθητο, τὸ δὲ πλεῖστον τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτὸς διήρχετο ἱστάμενος ὄρθιος καὶ ἐν προσευχῇ ἢ καὶ ἐπὶ τῶν γονάτων κείμενος προσέφερε τὰς δεήσεις του εἰς τὸν Κύριον ἠρνεῖτο δὲ παντελῶς τὸ νὰ πλαγιάζῃ εἰς κλίνην, καὶ οὐδεὶς εἶδεν αὐτόν ποτε πλαγιασμένον. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἔγινεν Ἡγούμενος καὶ Προεστὼς τῶν ἐκεῖ ὄντων Μοναχῶν, προέβαλλεν ἑαυτὸν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς πρότυπον καὶ παράδειγμα φιλοσοφίας καὶ ἀρετῆς. Οὕτω λοιπὸν πολιτευσάμενος καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Εὐσέβιος οὗτος ἑορτάζεται κατὰ τὴν δεκάτην πέμπτην Φεβρουαρίου.