ΔΑΣΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ ἐν ἔτει σϟη’ (298), εὑρισκόμενος ἐν τῇ πόλει Δορυστόλῳ ἡ ὁποία κεῖται παρὰ τὸν ποταμὸν Ἴστρον (Δούναβιν). Ἐν ταύτῃ δὲ τῇ πόλει ἐπεκράτει συνήθεια νὰ ἐπιτελῶσιν οἱ Ἕλληνες ἐτησίως ἑορτὴν εἰς τὸν θεὸν αὐτῶν Κρόνον. Πρὸ τριάκοντα δὲ ἡμερῶν τῆς μιαρᾶς ταύτης ἑορτῆς ἐξέλεγον ἕνα στρατιώτην νέον καὶ ὡραῖον κατὰ τὴν ὄψιν καὶ ἡτοίμαζον αὐτὸν εἰς θυσίαν, τὸν ὁποῖον ἐνδύοντες βασιλικὰ φορέματα, παρεκίνουν νὰ ἐκπληροῖ πρῶτον πᾶσαν ἐπιθυμίαν του καὶ ἔπειτα τὸν ἔσφαζον ἐπὶ τοῦ βωμοῦ τοῦ Κρόνου. Ἐπειδὴ δὲ ἔτυχεν ὁ κλῆρος νὰ θυσιασθῇ καὶ ὁ στρατιώτης οὗτος Δάσιος, οἱ συστρατιῶται αὐτοῦ περιτριγυρίσαντες αὐτόν, τὸν ἐβίαζον νὰ ἐκπληρώσῃ πᾶσαν αὐτοῦ ἐπιθυμίαν. Ὁ δὲ Δάσιος, συλλαβὼν ἕνα φρόνιμον καὶ καλὸν συλλογισμόν, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἐπειδὴ μέλλω νὰ ἀποθάνω, μοὶ εἶναι καλλίτερον νὰ ἀποθάνω διὰ τὸν Χριστὸν ὡς Χριστιανός». Ὅθεν παρασταθεὶς εἰς τὸ κριτήριον τοῦ ἄρχοντος, ὡμολόγησε παρρησίᾳ τὸν Χριστόν. Τοῦτο μαθόντες ὁ Διοκλητιανὸς καὶ Μαξιμιανὸς παρέστησαν ἐνώπιόν των τὸν Ἅγιον· ἐπειδὴ δὲ παρρησίᾳ ἐκήρυξε τὴν εὐσέβειαν, ἐτιμωρήθη σκληρῶς ὑπ’ αὐτῶν καὶ τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη διὰ ξίφους, καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.