ΑΖΗΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σπθ’ (289), καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώραν τῶν Ἰσαύρων, στρατιώτης κατὰ τὸ ἐπιτήδευμα· ἀφήσας τὴν στρατιωτικὴν ζωὴν διέτριβεν εἰς τὰς ἐρήμους, εἰς τὰς ὁποίας εὑρισκόμενος ἐποίει πολλὰς ἰατρείας καὶ θαύματα. Φανερωθεὶς δὲ ὑπό τινων κυνηγῶν παρέστη εἰς τὸν Διοκλητιανὸν καὶ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ ὁμολογήσας, παρεδόθη εἰς τὸν ἔπαρχον Ἀκυλῖνον μετὰ τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα στρατιωτῶν, οἵτινες, ἀποσταλέντες ὅπως συλλάβωσι τὸν Ἅγιον, ἐπίστευσαν καὶ αὐτοὶ ὅλοι εἰς τὸν Χριστὸν, θαυματουργήσαντος καθ᾽ ὁδὸν τοῦ Ἁγίου· διότι ἐνῷ οἱ στρατιῶται ἦσαν δεδιψασμένοι, ἀνέβλυσεν ὕδωρ καὶ τοὺς ἐπότισεν. Τότε ὁ ἔπαρχος πορευθεὶς εἰς τόπον τινὰ ἐτιμώρησε τὸν Ἅγιον Ἄζην μὲ πολλὰς πληγὰς καὶ τιμωρίας, ὅπως τάχα ἴδωσιν οἱ λοιποὶ καὶ φοβηθῶσιν. Ἔπειτα ἐκρέμασεν αὐτὸν εἰς τροχὸν καὶ ὑποκάτω ἤναψε πῦρ· ἐπειδὴ δὲ ἡ φλὸξ ἐσβέσθη καὶ ὁ Ἅγιος ἔμεινεν ἀβλαβής, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ἡ γυνὴ τοῦ ἐπάρχου καὶ ἡ θυγάτηρ του. Τότε ὁ ἔπαρχος προσέταξε πρῶτον μὲν νὰ ἀποκεφαλισθῶσιν οἱ ἑκατὸν πεντήκοντα στρατιῶται, ἡ γυνὴ καὶ ἡ θυγάτηρ του, ὕστερον δὲ νὰ δείρωσι τὸν Ἅγιον δυνατὰ καὶ νὰ ἀποκεφαλίσωσι καὶ αὐτόν. Καὶ οὕτως ἔλαβον πάντες τοὺς ἀμαράντους στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.