ΑΒΔΙΟΥ ὁ Προφήτης κατήγετο ἀπὸ τὴν Συχέμ, ἐκ τοῦ ἀγροῦ Βαθαχαράμ, ἦτο δὲ πρὸ τῆς Χριστοῦ γεννήσεως ἔτει ω’ (800). Τὸ ὄνομά του ἑρμηνεύεται εἰς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν δοῦλος Κυρίου ἢ ἐξομολογούμενος. Οὗτος ὑπηρέτει πρότερον εἰς τὸν βασιλέα τῆς Σαμαρείας Ἀχαὰβ καὶ ἔπειτα εἰς τὸν βασιλέαν Ὀχοζίαν, ὅτε ἀπέστειλεν Ὀχοζίας πρὸς τὸν ἔνδοξον καὶ μέγαν Προφήτην Ἠλίαν τοὺς δύο πεντηκοντάρχους· ὅπως εἴπωσιν εἰς αὐτον νὰ καταβῇ ἀπὸ τὸ ὄρος καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν βασιλέα, οἵτινες διὰ προσευχῆς τοῦ Προφήτου κατεκάησαν ὁμοῦ μὲ τοὺς ἑκατὸν ἀνθρώπους των, πεσόντος πυρὸς οὐρανόθεν καὶ κατακαύσαντος αὐτούς· τρίτον δὲ πεντηκόνταρχον ἀπέστειλε τοῦτον τὸν Προφήτην Ἀβδιοὺ ὁ ἴδιος Ὀχοζίας, ἵνα προσκαλέσῃ τὸν Ἠλίαν καὶ νὰ τὸν φέρῃ εἰς τὸν βασιλέα. Τοῦτον τὸν Ἀβδιού, λυπηθεὶς ὁ Ἠλίας, δὲν κατέκαυσεν, ἐπειδὴ προσῆλθεν εἰς αὐτὸν μετὰ ταπεινώσεως καὶ πεσὼν εἱς τοὺς πόδας του παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ μὴ τὸν κατακαύσῃ, ἀλλὰ νὰ καταβῇ καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν βασιλέα· ὃ καὶ ἐποίησεν ὁ τοῦ Θεοῦ Προφήτης, καθὼς τοῦτο ἀναφέρεται εἰς τὸ πρῶτον κεφάλαιον τῆς τετάρτης τῶν Βασιλειῶν. Ἔκτοτε δὲ παραιτήσας τὸν βασιλέα καὶ τὴν δούλευσιν αὐτοῦ, ἠκολούθει τὸν Ἠλίαν καὶ ὑπηρέτει αὐτόν καὶ γενόμενος μαθητής του, προεφήτευσε πολλά. Ὕστερον δὲ ἀποθανών, ἐτάφη εἰς τὸν τάφον τῶν Πατέρων του [1].
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ Ἀβδιοὺ τούτου ἀναφέρει καὶ ταῦτα ἡ θεία Γραφή· «Καὶ ἐκάλεσεν Ἀχαὰβ τὸν Ἀβδιοὺ τὸν οἰκονόμον· (καὶ Ἀβδιοὺ ἦν φοβούμενος τὸν Κύριον σφόδρα, καὶ ἐγένετο ἐν τῷ τύπτειν τὴν Ἱεζάβελ τοὺς προφήτας Κυρίου καὶ ἔλαβεν Ἀβδιοὺ ἑκατὸν ἄνδρας προφήτας καὶ κατέκρυψεν αὐτοὺς κατὰ πεντήκοντα ἐν σπηλαίῳ καὶ διέτρεφεν αὐτοὺς ἐν ἄρτῳ καὶ ὕδατι)» (Γʹ Βασιλ. ιηʹ 3-4). Ὁ μὲν λοιπὸν Ἅγιος Ἐπιφάνιος καὶ ὁ Ἱεροσολύμων Ἰωάννης ὑπέλαβον, ὅτι οὗτος ἦτο ὁ τρίτος πεντηκόνταρχος τοῦ μετὰ τὸν Ἀχαὰβ Ὀχοζίου. Ἀπαρέσκεται δὲ εἰς τὴν γνώμην ταύτην Ἀλέξανδρος ὁ Μαυροκορδάτος εἰς τὰ Ἰουδαϊκὰ, σελ. σκεʹ (225), λέγων ὅτι ἡ ἀξία τοῦ οἰκονόμου, τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ Ἀβδιοὺ εἰς τὸν Ἀχαάβ, ἦτο ἀνωτέρα ἀπὸ τὴν τοῦ πεντηκοντάρχου. Ὅθεν αὐτὸς νομίζει, ὅτι μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀχαὰβ δὲν ἔγινε πεντηκόνταρχος ὁ Ἀβδιού, ἀλλὰ χαίρειν εἰπὼν τῇ βασιλικῇ αὐλῇ, ἀνεχώρησε καὶ ἐσχόλαζε σπουδαιότερον εἰς τὴν προφητικὴν ζωήν, διὸ καὶ προφητικὸν λόγον συνέγραψεν, ὁ ὁποῖος συναριθμεῖται μετὰ τῶν βιβλίων τῶν Προφητῶν ἐν τῇ Παλαιᾷ Γραφῇ. Σημείωσαι, ὅτι τὸν Προφήτην τοῦτον Ἀβδιού, Ὠβεδίαν ὁ Ἰώσηπος ὀνομάζει. Λέγει δὲ ὁ Κλήμης ὁ Κανονικὸς ἐν τῇ «Ἀνασκευῇ», ὅτι ἡ τοῦ Ἀβδιοὺ Προφητεία, σύντομος οὖσα, δὲν διαιρεῖται εἰς κεφάλαια· καὶ ὅτι ὁ Ἀβδιοὺ ἤκμασεν εὐθὺς μετὰ τὸν Ἀμὼς καὶ ἔγραψε τὴν προφητείαν του ἐπὶ τῆς βασιλείας Ἄχαζ καὶ ὅτι αἱ ἀπειλαὶ αὐτοῦ, αἵτινες ἐπληρώθησαν ὅταν ὁ Ναβουχοδονόσορ ὑπέταξε πᾶσαν τὴν Κοίλην Συρίαν, αὐτολεξεὶ εὑρίσκονται ἐν τῷ μθʹ (49) κεφ. τοῦ Ἱερεμίου, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δεικνύει, ὅτι εἶχεν αὐτὰς ὁ Ἱερεμίας πρὸ ὀφθαλμῶν, ὅταν ἔγραφε τὸ κεφάλαιον ἐκεῖνο.