ΛΑΖΑΡΟΣ ὁ Ὅσιος αὐτὸς Πατὴρ ἡμῶν ἔγινε παιδιόθεν Μοναχὸς καὶ ἔμαθε τὴν ζωγραφικὴν τέχνην καὶ πρὸς τὴν σκληραγωγίαν καὶ τὴν ἐγκράτειαν, τὴν ὁποίαν μετεχειρίζετο, ἐπεμελεῖτο ὁ ἀοίδιμος ἀκόμη καὶ τὴν ἐλεημοσύνην, διὸ καὶ τῆς Ἱερωσύνης ἐδέχθη τὸ χάρισμα. Ἀφοῦ δὲ ἔγινεν Ἱερεύς, κατεπολέμησεν ὅλας τὰς αἱρέσεις καὶ τοσαύτας θλίψεις ὑπέμεινεν ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς Νεστοριανούς, τοὺς Εὐτυχιανιστὰς καὶ τοὺς Διοσκορίτας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους, ὥστε δὲν δύναταί τις νὰ τὰς ἀφηγηθῇ διὰ λόγου, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ρώμην ἐστάλη, ὅπως βοηθήσῃ εἰς τὰ πατρικὰ καὶ ἀποστολικὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα ἐπολεμοῦντο ὑπὸ τῶν εἰκονομάχων. Ἐπιστρέψας δὲ ἀπὸ τὴν Ρώμην εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν μεγαλοπρεπῶς, πάλιν ἀπεστάλη εἰς Ρώμην διὰ τὰς αὐτὰς ὑποθέσεις, καὶ κατὰ τὸ μέσον τῆς πορείας του ἀσθενήσας ἐκ τῶν ἀνωμαλιῶν τοῦ καιροῦ παραδίδει τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τὸ τίμιον αὐτοῦ σῶμα ἀνακομισθὲν ὕστερον κατετέθη εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ καλούμενον Εὐάνδρου.