ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ μακάριος Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ κατήγετο ἀπὸ τὴν Βουλγαρίαν. Ἦτο δὲ νέος τὴν ἡλικίαν, ἕως δεκαοκτὼ χρόνων, ὡραῖος εἰς τὴν ὄψιν καὶ πεῖραν γραμματικὴν ἔχων. Ἀπὸ δὲ περιπέτειάν τινα, ἥτις τοῦ συνέβη ἠρνήθη, φεῦ! τὸν Χριστόν. Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ὅμως ἐλθὼν εἰς συναίσθησιν τοῦ κακοῦ ὅπου ἔπαθε, μετέβη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τρεῖς χρόνους, ὑπηρετῶν πνευματικόν τινα Γέροντα ἀνάπηρον κατὰ τὴν μίαν χεῖρα καὶ καταγινόμενος εἰς ἀνάγνωσιν τῶν ἱερῶν βιβλίων.
Ἐπειδὴ δὲ ἡ συνείδησίς του τὸν ἔτυπτε, διότι εἶχεν ἀρνηθῆ τὸν Χριστόν, περιεπάτει πάντοτε σκυθρωπός, λυπημένος καὶ σιωπηλός, εἰς τρόπον ὥστε καὶ ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴν λυπηράν του ἐμφάνισιν ἐδείκνυεν εἰς τοὺς ὁρῶντας ὅτι ἔπαθε μεγάλον τι κακόν. Ἐν μιᾷ λοιπὸν τῶν ἡμερῶν, προφασιζόμενος, ὅτι ἔχει νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν πατρίδα του, ἀναχωρεῖ ἐκεῖθεν καὶ μεταβὰς εἰς Κωνσταντινούπολιν, φορεῖ φέσι, κόκκινα ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας καὶ μὲ τοιαύτην ἐνδυμασίαν εἰσέρχεται εἰς τὸ τζαμὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Κάμνων δὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ προσεκύνησε κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Χριστιανῶν. Βλέποντες δὲ αὐτὸν οἱ ἐκεῖ εὑρισκόμενοι Ἀγαρηνοὶ ἐταράχθησαν καὶ δραμόντες κατ’ αὐτοῦ τὸν ἠρώτησαν μὲ σκληρότητα διατὶ κάμνει ταῦτα.
Αὐτὸς τότε, ὁ ἀοίδιμος, μὴ δειλιάσας, ὡμολόγησεν, ὅτι εἶναι Χριστιανὸς καὶ ὅτι πιστεύει εἰς τὸν Χριστόν, ὅστις εἶναι ἀληθινὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός. Προσεπάθησαν τότε ἐκεῖνοι νὰ τὸν διαστρέψουν μὲ διαφόρους τρόπους, ἀλλὰ δὲν ἐστάθη δυνατόν. Τέλος βλέποντες τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, τὸν ἀπεκεφάλισαν ἔξω ἀπὸ τὴν αὐλὴν τοῦ ρηθέντος τζαμίου καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.