ΜΑΡΚΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ Ἀσκητής, ἤκμαζε κατὰ τὸ ἔτος υλ’ (430) ἀπὸ Χριστοῦ καὶ γενόμενος εἰς ὅλα φιλόπονος, ἐπεδόθη εἰς τὴν μελέτην τῶν Θείων Γραφῶν, συγχρόνως δὲ ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς ἀσκήσεως καὶ ἀρετῆς. Σημεῖον καὶ ἀπόδειξις τῶν δύο τούτων εἶναι τόσον οἱ συγγραφέντες παρ’ αὐτοῦ λόγοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι πλήρεις πάσης παιδείας καὶ ὠφελείας, ὅσον καὶ ἡ δοθεῖσα εἰς αὐτὸν χάρις τῶν θαυμάτων, ἓν ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τὸ ἑξῆς.
Ὅταν ὁ μακάριος Μάρκος ἡσύχαζεν ἀγωνιζόμενος εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἐπρόσεχεν εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἦλθε πρὸς αὐτὸν ὕαινά τις [1] φέρουσα τὸν σκύμνον της τυφλὸν καὶ μὲ ταπεινὸν σχῆμα ἐδείκνυεν, ὅτι παρεκάλει τὸν Ἅγιον νὰ εὐσπλαγχνισθῇ τὸ γέννημά της καὶ ἰατρεύσῃ τὰ ὄμματά του. Ὁ δὲ Ἅγιος, πτύσας εἰς τὰ τυφλά του ὄμματα καὶ προσευχηθείς κατέστησεν αὐτὰ ὑγιᾶ. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον ἡμέραι τινές, ἔφερεν εἰς τὸν Ἅγιον ἡ ὕαινα ἓν δέρμα μεγάλου κριοῦ, ὡς ἀμοιβὴν καὶ εὐχαριστίαν τῆς ἰατρείας τοῦ τέκνου της. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν ἐδέχετο τοῦτο, ἕως οὗ ἡ ὕαινα ἔδειξε διὰ σχημάτων, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς δὲν θέλει βλάψει πρόβατα τῶν πενήτων. Ὅθεν ἐκ τούτου συμπεραίνομεν, ὅτι ἂν ὁ Ἅγιος Μάρκος ἦτο τόσον εὔσπλαγχνος καὶ συμπαθὴς εἰς τὴν ἄλογον φύσιν τῶν θηρίων, πόσον ἆρά γε θὰ ἦτο εὔσπλαγχνος εἰς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους ἡ τῆς φύσεως κοινωνία ἀπαιτεῖ νὰ εὐσπλαγχνίζεται πᾶς τις, ὡς ὁμογενεῖς καὶ ὁμοφύλους;
Τόσην δὲ καθαρότητα εἶχεν ὁ Ὅσιος οὗτος ὥστε ὁ Πρεσβύτερος τῆς Σκήτεως ὤμνυεν, ὅτι οὐδέποτε ἐκοινώνησε τὸν Ἅγιον τοῦτον μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας, ἀλλ’ ὅταν προσήρχετο ὅπως μεταλάβῃ Ἄγγελος Κυρίου τὸν μετελάμβανε, τοῦ ὁποίου τὴν χεῖρα ἔβλεπεν ἐκ τοῦ ἀγκῶνος βαστάζουσαν τὴν λαβίδα καὶ μεταλαμβάνουσαν τὸν Ὅσιον. Ἀπετάξατο δὲ ὁ Ὅσιος οὗτος τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ ὅταν ἦτο ἐτῶν τεσσαράκοντα. Διανύσας δὲ εἰς τὴν ἄσκησιν ἔτη ἑξήκοντα, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν. Ἦτο δὲ κατὰ τὸ μέγεθος τοῦ σώματος χαμηλός, ἀγένειος καὶ φαλακρὸς εἰς τὴν κεφαλήν, εἶχεν ὅμως λάμπουσαν ἐκ τῶν ἔσωθεν πρὸς τὰ ἔξω τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὕαινα· ζῷον ἄγριον τῆς Λιβύης· ὀνομάζεται δὲ οὕτω καὶ θαλάσσιος ἰχθύς.